آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

حکمت محبت و دوستی با اهل بیت(ع)، همانا محشور شدن با آنها در قيامت است؛ روزي یک عرب باديه ‏نشين از رسول خدا(ص) درباره قيامت سؤال كرد، حضرت فرمودند: براي قيامت چه حاضر كرده ‏اي؟ عرض كرد: هيچ! ولي خدا و رسولش را دوست دارم. پيامبر(ص) نيز فرمود: با محبوب خود محشوري؛ يعني اگر محبت تو صادقانه است، انسان با محبوب خويش محشور مي شود.

روزي يكي از اعراب باديه ‏نشين خدمت رسول خدا(صلی الله عليه و آله و سلم) شرفياب شده و از قيامت و صحنه محشر سؤال كرد. حضرت فرمودند: براي قيامت چه حاضر كرده‏ اي؟ عرض كرد: هيچ! ولي خدا و رسولش را دوست دارم. «فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّه‏: الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَب‏»(1)؛ (پس پیامبر(صلی الله علیه و اله) به او فرمودند: انسان با محبوب خويش همراه است)، يعني اگر محبت تو صادقانه است، با محبوب خود محشوري.
چگونه ممكن است دوست آنان باشي و كار آنها را انجام ندهي؟ و اگر دوست آنها هستي و صفت آنها را نداري پس با آنها نيستي. دوستي منهاي اطاعت، دوستي نيست؛ بلكه تمنّي است، چون محبت مرحله عاليه اراده است. چگونه ممكن است محبت باشد و انسان به ميل خود عمل كند نه به رضاي محبوب؟
وقتي رسول خدا(صلي الله عليه و آله و سلم) لحظه‏ هاي آخر عمر مبارك را مي ‏گذراندند، عده ‏اي گريه مي كردند. حضرت فرمود: چرا گريه مي ‏كنيد؟ عرض كردند براي چند جهت: اول آنكه شما را از دست مي دهيم و از دست دادن محبوب گريه دارد. دوم: وحي از اين به بعد قطع مي شود و اخبار آسماني ديگر به زمين نمي رسد. سوم: براي اينكه نمي ‏دانيم بعد از شما تكليف چه خواهد شد و كار به دست چه كسي مي ‏افتد و از آينده نگران هستيم.
در نيم روزي گرم شخصي به حضرت علي(عليه ‏السلام) عرض كرد: مرا موعظه كن. حضرت فرمود: مجالس فراواني را با هم بوديم و سخنرانيهاي زيادي را از ما شنيدي؛ الآن در اين نيم ‏روز گرم چه حاجت كه موعظه‏ اي از من بشنوي؟ عرض كرد: دامن شما را رها نمي‏ كنم مگر اينكه سخني بگوييد. حضرت فرمودند: «أَنْتَ مَعَ مَنْ أَحْبَبْت‏»(2)؛ (تو با محبوبت محشور مي ‏شوي). ببين به چه چيز دل بسته‏ اي؟ مورد علاقه تو چيست؟ چه مي ‏خواهي؟ مباد آنكه به فكر همه چيز باشيم؛ ولي به فكر خود نباشيم. سري به درونمان نزنيم كه درونمان چه كسي و چه چيزي را مي خواهد. گاهي ممكن است انسان عمري غافل باشد و نداند چه مي ‏طلبد.(3)