آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از امام صادق(ع) نقل شده كه، اگر كسي در روز گرمي روزه بگيرد و تشنه شود، خداوند هزار فرشته را موكّل مي كند تا چهره او را مسح كنند و تا هنگام افطار به او بشارت دهند و هنگام افطار خدا مي فرمايد: «عجب معطري و چه بوي خوبي داري! فرشتگانِ من شاهد باشيد كه من او را آمرزيدم». باطنِ روزه، انسان را به آنجا مي رساند كه مخاطب خدا قرار مي گيرد، اگر تاكنون مي ‏گفت «يا الله» از آن به بعد، خداوند مي فرمايد: «يا عبدى».

از امام صادق(سلام‏ الله‌ عليه) نقل شده است كه فرمود: «أَوْحَى اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِلَى مُوسَى(عَلَيْهِ السَّلَام‏): مَا يَمْنَعُكَ مِنْ مُنَاجَاتِي؟ فَقَالَ: يَا رَبِّ، أُجِلُّكَ عَنِ الْمُنَاجَاةِ لِخُلُوفِ فَمِ الصَّائِمِ، فَأَوْحَى اللَّهُ(عَزَّ وَ جَلَّ) إِلَيْهِ: يَا مُوسى‏، لَخُلُوفُ فَمِ الصَّائِمِ أَطْيَبُ عِنْدِي مِنْ رِيحِ الْمِسْك‏»(1)؛ (خداوند به حضرت موسي وحي فرستاد كه چرا با من مناجات نمي ‏كني؟ عرض كرد: خدايا روزه‏ دارم و در حال روزه، دهان معطر نيست. خداوند فرمود: اي موسي! بوي دهان روزه ‏دار پيش من از مُشك خوشبوتر است).
انسان مگر نمي خواهد در آن عالم مُطيّب و معطّر باشد، آنجا كه ديگر سخن از آهو و نافه آهو نيست كه عطري داشته باشد. آنجا روزه است كه انسان را معطّر مي كند. باطن روزه به صورت عطر ظهور مي كند، آن هم در سطح بدن و اما مافوق آن را خداي سبحان مي ‏داند كه چيست.
از امام صادق(سلام‏ الله‌ عليه) نقل شده كه، اگر كسي در روز گرمي روزه بگيرد و تشنه شود، خداي سبحان هزار فرشته را موكّل مي كند تا چهره او را مسح كنند و تا هنگام افطار به او بشارت دهند و هنگام افطار خداوند(عزّوجلّ) مي فرمايد: «مَا أَطْيَبَ رِيحَكَ وَ رَوْحَكَ! مَلَائِكَتِي اشْهَدُوا أَنِّي قَدْ غَفَرْتُ لَه‏»(2)؛ (عجب معطري و چه بوي خوبي داري! فرشتگانِ من شاهد باشيد كه من او را آمرزيدم).
باطنِ روزه، انسان را به آنجا مي رساند كه مخاطب خدا قرار مي گيرد، اگر تاكنون مي ‏گفت «يا الله» از آن به بعد، خداوند مي فرمايد: «يا عبدى». اگر خداوند سبحان چيزي را به عظمت بستايد، ديگر نمي شود آن را به نافه آهو تشبيه كرد. «فإنَّ المِسْكَ بَعْضُ دَمِ الغَزَال‏»؛ (مشك، برگرفته از خون غزال است)، با عطري كه خداي سبحان از آن تعريف مي كند قابل قياس نيست.(3)