آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

درباره ارزش روح و جسم انسان، امام كاظم(ع) فرمود: «بدن شما به اندازه بهشت مي ‏ارزد؛ آن را به غير بهشت نفروشيد [كه ضرر خواهيد كرد]». مرحوم محقق داماد در ذيل اين روايت مي نويسد: اين روايت ناظر به آن است كه روحتان فوق بهشت است. روح را بايد به «جنّة اللّقاء» بدهيد. روحتان بايستي به «عند مليكٍ مقتدر» برسد و بهترين راه براي عنداللهي شدن، روزه گرفتن است.

درباره ارزش روح و جسم انسان، روايت لطيفي را مرحوم كليني از امام كاظم(سلام‏ الله‌ عليه) نقل فرموده، كه مرحوم محقق داماد، در شرح آن بيان شيريني دارد. حديث اين است كه حضرت فرمود: «إِنَّ أَبْدَانَكُمْ لَيْسَ لَهَا ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّةُ فَلَا تَبِيعُوهَا بِغَيْرِهَا»(1)؛ (بدن شما به اندازه بهشت مي ‏ارزد؛ آن را به غير بهشت نفروشيد [كه ضرر خواهيد كرد]). مرحوم محقق داماد مي گويد: اين روايت ناظر به آن است كه روحتان فوق بهشت است. روح را بايد به «جنّة اللّقاء» بدهيد. روحتان بايستي به «عند مليكٍ مقتدر» برسد و بهترين راه براي عنداللهي شدن، روزه گرفتن است.(2)
باطن روزه به صورت لقاي خدا ظهور مي كند و براي انسان، همتي بالاتر از لقاي حق فرض ندارد؛ چون انسان موجودي ابدي است كه هرگز از بين نمي رود؛ بلكه در نهايت از عالَمي به عالَم ديگر منتقل مي شود. اگر باطن روزه نصيب او شد، پيوسته در محضر حق است؛ بدون اينكه از حضور دايمي رنج ببرد. يكنواختي در بهشت رنج ‏آور نيست، اصولاً در آنجا رنجي وجود ندارد؛ خواه بهشت ظاهري كه «جَنَّاتٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ» باشد يا بهشت معنوي. انسان بدون اينكه رنج، خستگي، تشنگي و گرسنگي را بچشد، لذت سيري را احساس مي كند؛ وضعيت بهشت مانند دنيا نيست.(3)