آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در آیه 82 سوره مائده، خبر از کینه توزی یهود داده شده که وقایع تاریخی این خبر را تأیید کرده اند؛ در این آیه بر لزوم هوشیاری مسلمین تاکید شده است، نه توصیه به دشمنی. این آیه واکنش به دشمنی است نه منشاء دشمنی. ثانیا: اسلام با یهود دشمنی ندارد؛ بلکه با دشمنی یهودیان نژادپرست و متکبّر علیه اسلام و مسلمین مخالف است. وقتی یهود از دشمنی دست بردارند، مشکلی میان ما و آنها نخواهد بود. اسلام حتّی امنیّت یهودیان در پناه اسلام را همچون مسلمانان ضروری می داند و هتک حرمت علیه آنها را بر نمی تابد.

اوّلا: خداوند در آیه مورد استناد، بعد از بیان حقایقی درباره یهود و نصارا، در مقام مقایسه، خبر از دشمنی های یهود داده و می فرماید: «لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِّلَّذِينَ آمَنُواْ الْيَهُودَ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا...» (1)؛ (بطور مسلم سرسخت ‏ترين دشمنان مؤمنان را يهود و مشركان خواهى يافت‏).
این آیه خبر از خصوصیّت کینه توزانه یهود می دهد که وقایع تاریخی این خبر را تأیید و تفسیر کرده اند و ما تاکنون شاهد این دشمنی از سوی آنها می باشیم. آنچه در این آیه برآن تأکید شده، هشدار به مسلمین درباره دشمنی یهود و لزوم هوشیاری است، نه توصیه به دشمنی. این آیه واکنش به دشمنی است نه منشاء دشمنی.
چنانکه یهود مدینه دوستی با بت پرستان و مشرکان را بر دوستی با پیامبر(صلی الله علیه وآله) که پیام آور توحید بود ترجیح دادند؛ آنها در بسيارى از صحنه‏ هاى نبرد ضد اسلامى، بطور مستقيم يا غير مستقيم دخالت داشتند. در حالى كه در غزوات اسلامى، كمتر مسلمانان را مواجه با مسيحيان مى ‏بينيم.(2) امروزه هم شاهد ظلم یهود ساکن در سرزمین اشغال شده فلسطین علیه مسلمانان و توطئه آنها بر ضد اسلام می باشیم. حال با این سابقه دشمنی و کینه توزی یهود با اسلام که هنوز هم ادامه دارد، چگونه می توان انتظار داشت که اسلام دم از دوستی با آنها بزند و در مقابل ظلم و توطئه آنها سکوت کند.
ثانیا: اسلام نه با یهود، به عنوان یک جامعه انسانی، و نه با یهودیّت، به عنوان یک دین، دشمنی ندارد؛ بلکه با دشمنی یهودیان نژادپرست و متکبّر علیه اسلام و مسلمین مخالف است. آنچه واقعیّات تاریخی تا عصر حاضر نشان می دهد، دشمنی و تقابل یهود با اسلام و مسلمانان و حتی با مسیحیّت در طول تاریخ است. وقتی یهود از دشمنی دست بردارند، طبق دستورات قرآن، مثل آيه 193 سوره‏ بقره: «فَلا عُدْوانَ الّا عَلَى الظّالِمينَ» ؛ (چرا كه تعدّى جز بر ستم كاران روا نيست)، و آیات دیگر، اسلام هرگز با آنها دشمنی نخواهد داشت.
اسلام حتی برای حفظ جان و ناموس یهودیانی که در پناه اسلام هستند، همچون مسلمانان تلاش می کند و هرگونه هتک حرمت به آنها را محکوم کرده و با آن مقابله می کند.
به عنوان نمونه امیرالمؤمنین(علیه السلام) حمله به زن یهودی و غارت زیورآلات او را به شدت محکوم کرده و می فرماید: (به من خبر رسيده است كه يكى از آنها [لشکر غارتگر شام به فرماندهی اخو غامد که به شهر الانبار حمله کرده بودند]، به خانه زن مسلمان و زن غير مسلمان [زن یهودی] ديگرى كه در پناه اسلام جان و مالش محفوظ بوده، وارد شده و خلخال و دستبند و گردن بندها و گوشواره‏ هاى آنان را از تنشان بيرون آورده است، در حالى كه هيچ وسيله اى براى دفاع از خود، جز گريه و زارى و التماس نداشته اند!)؛ «... وَ لَقَدْ بَلَغَنِي، أَنَّ الرَّجُلَ مِنْهُمْ كَانَ يَدْخُلُ عَلَى الْمَرْأَةِ الْمُسْلِمَةِ وَ الْأُخْرَى الْمُعَاهَدَةِ، فَيَنْتَزِعُ حِجْلَهَا وَ قُلْبَهَا وَ قَلَائِدَهَا وَ رِعَاثَهَا، مَا تَمْتَنِعُ مِنْهُ إِلَّا بِالِاسْتِرْجَاعِ وَ الِاسْتِرْحَامِ ...» . سپس بعد از تذکرات مهمی در نتيجه گيرى نهايى اين جمله كوبنده را بيان مى فرمايد كه (اگر به خاطر اين حادثه [بسيار دردناك] مسلمانى از شدت تأسف و اندوه بميرد، ملامتى بر او نيست، بلكه به نظر من سزاوار است)؛ «فَلَوْ أَنَّ امْرَأً مُسْلِماً مَاتَ مِنْ بَعْدِ هَذَا أَسَفاً مَا كَانَ بِهِ مَلُوماً بَلْ كَانَ بِهِ عِنْدِي جَدِيراً» .
جالب اين كه امام علی(علیه السلام) تجاوز به حريم و گرفتن زينت آلات زنان مسلمان و غير مسلمان و هتك احترام آنها را در يك رديف شمرده و اين نشان مى‏ دهد كه اوّلا اسلام، تا چه حدّ براى نواميس مردم اهمّيّت قائل است و ثانيا، تا چه اندازه خود را متعهد به دفاع از اقليت‏هايى كه در پناه اسلام زندگى مى كنند مى داند [و فرقی بین یهود و سایر ادیان قرار نداده است].(3)
در جریان دیگری که نشان می دهد دشمنی اسلام با یهود ذاتی نیست، داستان برخورد امام علی(علیه السلام) با یهودی که زره حضرت در دست او بود می باشد. امام علی(علیه السلام) زره گمشده خود را در دست یکی از یهودیان کوفه دید و فرمود: «این زره مال من است». و یهودی انکار کرد و گفت: زره در دست من است، شما که ادعا می کنید باید دلیل بیاورید. چون حضرت امیر المومنین(علیه السلام) دلیل و بینه ای نداشت، تا زره خود را تصاحب کند، شریح، قاضی محکمه، به نفع یهودی حکم صادر کرد [و امام علی(علیه السلام) بدون هیچ تعصب و دشمنی این حکم را پذیرفت]. وقتی یهودی، اصول گرائی امام علی(علیه السلام) را دید مسلمان شد و گفت: این زره مال امام علی(علیه السلام) است که از اسبی خاکستری رنگ پس از جنگ صفین افتاد و من برداشتم. آنگاه حضرت امیر المومنین(علیه السلام) فرمود: «حال که مسلمان شدی، زره را نیز به شما بخشیدم».(4)
لذا اسلام نه تنها با یهود بلکه با هیچ انسانی دشمنی ندارد و آمده تا انسان ها را به توحید دعوت کند. اسلام فقط با ظلم و زورگویی انسانها مخالفت کرده است.