آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«صِبْغَة» در اصل به معناى رنگ كردن است. اين تعبير در آيه 138 سوره «بقره» شايد به خاطر آن است كه نصارا نوزاد را بعد از روز هفتم با آب زرد رنگى غسل مى دادند و معتقد بودند كه اين رنگ او را پاك و پاكيزه مى كند. قرآن رنگ الهى را كه همان اسلام و توحيد است از همه اينها بهتر و بالاتر می داند.

در آیه 138 سوره بقره می خوانیم:
«صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ احْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نَحْنُ لَهُ عابِدُون»؛ (ما رنگ خدايى را مى‏ پذيريم [رنگ توحيد و اسلام] و چه رنگى از رنگ خدايى بهتر و ما تنها او را پرستش مى‏ كنيم).
«صِبْغَة» از مادّه «صَبَغَ» در اصل به معناى رنگ كردن است و به نتيجه آن «صبغة» گفته مى شود و «صِبغ» (بر وزن صدق) به معناى نان خورش و غذايى است كه انسان با نان مى خورد چرا كه نان با آن رنگين مى شود، و بعضى آن را به معناى روغن زيتون كه نان را به آن آغشته كرده و مى خوردند مى دانند.
به گفته راغب «صبغه» در آيه مورد بحث اشاره به عقل است كه خداوند در وجود انسان ها قرار داده، و از بهايم و چهارپايان جدا ساخته است همانند فطرت.(1)
اين تعبير در آيه 138 سوره «بقره» همان گونه كه جمعى از ارباب لغت گفته اند: شايد به خاطر آن است كه نصارا هنگامى كه نوزادى متولّد مى شد بعد از روز هفتم او را با آبى كه مادّه زرد رنگى به آن آميخته بود غسل مى دادند ـ منظور غسل تعميد است ـ و معتقد بودند كه اين رنگ او را پاك و پاكيزه مى كند.
قرآن مى فرمايد: رنگ الهى كه همان اسلام و توحيد است از همه اينها بهتر و بالاتر است.
به اين ترتيب تعبير «صبغه» در آيه فوق تناسب زيادى با فطرت و خلقت نخستين دارد، به خصوص كه در تعدادى از روايات به اسلام و ولايت نيز تفسير شده است.(2)،(3)