آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امامت نزد شیعه یک رهبرى الهى و استمرار همه وظایف نبوت جز دریافت وحی از خدا است. بنابراین وظایفی مثل: تفسیر قرآن، بیان احکام موضوعات، حفاظت از دین در برابر تحریف، رهبرى در امور دنیا مثل تأمین امنیت کشور و حفظ مرزها و اجراى حدود و نشر دین حنیف را بر عهده دارد.

بر اساس دیدگاه اهل سنت در امامت، جز شرایطى که در رؤساى دولت ها وجود دارد شرط نیست. اما امامت نزد شیعه، با حقیقت امامت نزد برادران اهل سنت متفاوت است. امامت، یک رهبرى الهى و استمرار همه وظایف نبوت است، جز دریافت وحى از خدا. مقتضاى این دیدگاه، اتّصاف امام به همه شرایطى است که در پیامبر است، جز این که وحى به او نمى رسد.
توضیح این که: پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) خلأ بزرگ و مهمى را در حیات امت اسلامى پر مى کرد و مسئولیت ها و کارهاى او تنها دریافت وحى الهى و رساندن به مردم نبود، بلکه [علاوه بر آن] وظایف زیر را هم بر عهده داشت [که بعد از پیامبر بر عهده امام است]:
1. تفسیر قرآن و شرح اهداف آن و کشف رموز و اسرار کتاب خدا.
2. بیان احکام موضوعات و مسائلى که در زمان حیات و دعوتش پیش مى آمد.
3. پاسخ به حمله هاى شکّ آفرین و سئوال هاى دشوار و شبهه انگیز که دشمنان اسلام از یهود و نصارى بر مى انگیختند.
4. حفاظت از دین در برابر تحریف و دستکارى و مراقبت از آن چه مسلمانان از اصول و فروع دین از او مى آموختند، تا در آن موارد نلغزند.
امامت نزد شیعه امامیه حقّ کسى است که این خلأ بزرگ را که با رحلت پیامبر(صلى الله علیه وآله) پیش مى آید پر کند، افزون بر رهبرى در امور دنیا مثل تأمین امنیت کشور و حفظ مرزها و اجراى حدود و نشر دین حنیف با تلاشى پیگیر.(1)