آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

صاحب، بهاءالدین، على بن عیسى بن ابى الفتح، فرزند امیر فخر الدین اربلى منشى و نویسنده دیوان و سرآمد معاصرین خویش و صاحب منصب بود و اشعار و رساله هایى از خود بر جاى نهاد. او در آغاز، به استخدام حکومت در آمد ولی پس از چندی منصبش را رها کرد. وى مردى آراسته و با شکوه و نیکو خصلت بود و تمایلى به تشیّع داشت. او صاحب آثارى ادبى مانند؛ «المقامات الأربع»، «رسالة الطیف»، «المشهورة» و غیره است. او در سال 692 در گذشت.

دانشمند سنّى، «ابن شاکر کتبى» در کتاب «فوات الوفیات» در شرح حال على بن عیسى اربلى مى نویسد:
صاحب، بهاءالدین، على بن عیسى بن ابى الفتح، فرزند امیر فخر الدین اربلى منشى و نویسنده دیوان و سرآمد معاصرین خویش و صاحب منصب بود و اشعار و رساله هایى از خود بر جاى نهاد. او در آغاز، کاتب «والى اربل» بود و سپس در روزگار علاءالدین صاحب دیوان، به استخدام دیوان انشاى بغداد درآمد و پس از آنکه بازار او در زمان چیرگى یهود کساد شد، از دولتمردان روى گرداند و منصبش را رها کرد. وى مردى آراسته و با شکوه و نیکو خصلت بود و تمایلى به تشیّع داشت. پدر وى والى اربل بود. بهاءالدین، صاحب آثارى ادبى مانند «المقامات الأربع»، «رسالة الطیف»، «المشهورة» و غیره است. او در سال 692 از دنیا رفت(1).(2)