آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابوحفص، عمر بن احمد بن عثمان بن شاهین بغدادى، واعظ، حافظ و مفسّر، در سال 277 چشم به جهان گشود. وى پیشوایى سترگ و ثقه اى مشهور بود که در سنّت نبوى و موضوعاتى دیگر، تألیفات مفیدى دارد. وى به گردآورى و نگارش کتبى که پیش از وى به نگارش درنیامده بود، پرداخت و در ذى حجّه سال 385 از دنیا رفت.

ابوحفص، عمر بن احمد بن عثمان بن شاهین بغدادى، واعظ، حافظ و مفسّر، در سال 277 چشم به جهان گشود. وى پیشوایى سترگ و ثقه اى مشهور بود و در سنّت نبوى و موضوعاتى دیگر، تألیفات مفیدى دارد.(1)
او یک ماه پس از مرگ دارقطنى در گذشت; در حالى که نُه سال از او بزرگ تر بود. ابن ابى فوارس مى گوید: ابن شاهین ثقه و امین بود. وى به گردآورى و نگارش کتبى که پیش از وى به نگارش درنیامده بود، پرداخت. محمّد بن عمر دراوردى گفته است: وى مورد اطمینان بود; لیکن در اداى اعراب کلمات خطا مى کرد. از فقه [مذاهب چهارگانه] هیچ نمى دانست و مى گفت: من محمّدى مذهب هستم. وى در ذى حجّه سال 385 از دنیا رفت(2).(3)