آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

آلوسی نازل شدن آیه اکمال دین در روز غدیر و بعد از انتخاب حضرت علی به جانشینی پیامبر را انکار می کند و آن را از جعلیات و دروغ های شیعه می داند در حالی که سستی کلام او برای کسی که با کتاب های ائمه حدیث و بزرگان تفسیر اهل سنت و طریق های متعدد روایت شدن ماجرای غدیر، آشنا باشد روشن است.

آلوسى در «روح المعانی»(1) گفته است:
شیعه از ابو سعید خُدرى روایت کرده است که این آیه پس از سخن پیامبر اکرم(صلى الله علیه و آله) به على(کرّم الله وجهه) در غدیر خم: «من کنتُ مولاه فهذا علىٌّ مولاه» نازل شده است. پس از نزول این آیه، پیامبر(صلى الله علیه و آله) فرمودند: «الله اکبر على إکمال الدین، و إتمام النعمة، و رضا الربّ برسالتی، و ولایة علىّ ـ کرّم الله وجهه ـ بعدی»؛ (الله اکبر بر کامل شدن دین، و تمام شدن نعمت، و رضایت پروردگار به رسالت من و ولایت علىّ پس از من). و مخفى نماند که این از بافته هاى شیعه است، و پیش از هر چیزى، رکیک بودن خبر بر دروغ بودن آن گواهى مى دهد.
ما احتمال نمى دهیم که آلوسى بر طریق هاى حدیث و راویان آن دست نیافته باشد و جهل قبیح وى سبب شده باشد که روایت را تنها به شیعه نسبت بدهد، بلکه انگیزه هاى درونى وى، سببِ پنهان کردن این حقیقت روشن و هیاهوى وى شده است. و او گمان نمى کرد که در آینده کسى که از کتاب ها و روایات اهل سنّت آگاهى دارد، وى را پاى میز محاکمه بکشد.
آیا کسى هست که از این شخص بپرسد، چرا روایت را تنها به شیعه اختصاص دادى، در حالى که امامان حدیث و رهبران تفسیر و حاملان تاریخ از غیر شیعه نیز آن را روایت کرده اند؟!
سپس بپرسد که چرا سند حدیث را به ابو سعید منحصر کردى در حالى که ابوهریره و جابر بن عبدالله و مجاهد و امام باقر و امام صادق(علیهما السلام) نیز آن را روایت کرده اند؟!
آنگاه بپرسد که به چه دلیل حدیث را رکیک دانسته و آن را گواه بر دروغ پردازى شیعه قرار دادى؟! آیا رکاکت در لفظ آن است؟ درحالى که لفظ آن، بسان دیگر احادیثِ نقل شده است و از هر گونه پیچیدگى و ضعف اُسلوب و تکلّف در بیان یا تنافر در ترکیب (رمندگى واژه ها) تهى است و بر اساس قواعد عربى مى باشد.
و یا رکاکت، در معناى آن وجود دارد؟ درحالى که در معناى آن نیز هیچ گونه رکاکتى وجود ندارد.
مگر اینکه آلوسى بگوید: هر آنچه که در فضیلت امیر المؤمنین(علیه السلام) روایت مى شود و هر فضیلتى که به وى نسبت داده مى شود، همگى به جهت اینکه فضیلت او را بیان مى کنند، رکیک هستند! و این دیدگاه، همان دیدگاه ناصبى بودن (دشمنى ورزیدن با على(علیه السلام)) است که شخص را در گودال هلاکت فرو مى برد.(2)