آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اناجیل گونه ای از ادبیات الهامی است که شامل انجیل متی، مرقس، لوقا و یوحنا است.، که در هر یک از اناجیل به زندگانی عیسی(ع)، سخنان وی و کارهایش پرداخته شده است. با آنکه هر یک از انجیها به شیوه ی خاصی نوشته شده و با سه انجیل دیگر اختلاف دارد، لکن مسیحیان در مطالب مربوط به مسیح در اناجیل هیچ گونه تناقضی را مشاهده نمی کنند و همه ی اناجیل را در درجه ی یکسانی از اهمیت قرار می دهند. از سویی انجیل نگاران نخستین علمای الهیات در جامعه مسیحیت هستند.

چهار کتاب آغازین عهد جدید «انجیل» خوانده می شوند. واژه «انجیل» برگفته از واژه یونانی euangelion به معنای «مژده» است. انجیل گونه ای از ادبیات الهامی است که به مسیحیت اختصاص دارد. هر یک از اناجیل (انجیل متی، انجیل مرقس، انجیل لوقا، انجیل یوحنّا) در اصل، ایمان به مسیح برخاسته از مردگان را اعلام می کند. همچنین هریک از اناجیل معنی و مفهوم زندگانی عیسی را برای مسیحیان توضیح می دهد. عیسی (ع) در اناجیل به شرح زیر معرفی شده است:
1_ تحقق اشتیاق عهد عتیق به آمدن مسیح موعود؛
2_ وحی خدا؛
3_ دلیل و شاهدی برای این حقیقت که خدا، هم می خواهد و هم می تواند بشر را نجات دهد؛
4_ بنیانگذار جامعه پیروان به نام «کلیسا» است که موظف به دنبال کردن راه و برنامه عیسی (ع) در طول تاریخ است .
پیش از نوشته شدن اناجیل، یک سنت شفاهی وجود داشت. عیسی (ع) به عقیده ی مسیحیان در حدود سال 30 وفات یافت و کسانی که از او پیروی کرده، وی را شناخته، کارهایش را دیده و سخنانش را شنیده بودند،  خاطرات خویش از او را در حافظه نگه می داشتند. هنگامی که مسیحیان نخستین برای عبادت گرد می آمدند، آن خاطرات نقل می شد. اندک اندک این منقولات شکل مشخصی یافت و بر حجم آنها افزوده شد.
نخستین فرد از پیروان عیسی (ع) که آن مطالب را به شکل یک انجیل نگاشت، مرقُس یکی از یاران پطرس بود که کتابش را حدود سال 60 میلادی به تحریر در آورد.(1)
رابطه انجیلها با یکدیگر قابل توجه است. هر یک از انجیلها مشتمل بر سخنانی از عیسی (ع) و گزارشهایی از زندگی و کارهای او ست که عیناً در اناجیل دیگر یافت می شود. علاوه بر این، برداشتهایی هم در هر یک از اناجیل درباره ی زندگی عیسی (ع) وجود دارد که در سه انجیل دیگر دیده نمی شود. علت امر آن است که هر یک از مؤلفان اناجیل (که «انجیل نگار» نامیده می شوند) بر جوانب خاصی از زندگی و پیام عیسی (ع) تمرکز یافته و آن را با اوضاع و احوال قومی که آن انجیل خاص برای آنان تألیف شده، تطبیق داده است. بر این اساس، انجیل نگاران نخستین علمای الهیات در جامعه ی مسیحیت هستند. با آنکه هر یک از انجیها به شیوه ی خاصی نوشته شده و با سه انجیل دیگر اختلاف دارد، مسیحیان در مطالب مربوط به مسیح در اناجیل هیچ تناقضی نمی بینند و همه ی اناجیل را در درجه ی یکسانی از اهمیت قرار می دهند.(2)