آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

پیامبر(ص) فرمودند: «کسى که سوره سبأ را بخواند، در قیامت تمام انبیاء و رسولان رفیق و همنشین او خواهند بود و همگى با او مصافحه مى کنند». امام صادق(ع) فرمود: «کسى که دو سوره اى را که با حمد آغاز مى شود (سوره سبأ و فاطر) در یک شب بخواند، تمام آن شب را در حفظ و حراست الهى خواهد بود و اگر آن دو را در روز بخواند، هیچ مکروهى به او نمى رسد و آن قدر از خیر دنیا و آخرت به او داده مى شود، که هرگز به قلبش خطور نکرده، و ... ». این پاداشها نصیب کسانى مى شود که به این آیات می اندیشند و به آنها عمل می کنند.

در روایات اسلامى درباره اهمیت این سوره، و تلاوت آن، تعبیرات جالبى دیده مى شود:
از جمله در حدیثى از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) چنین مى خوانیم: «مَنْ قَرَأَ سُورَةَ سَبَأ لَمْ یَبْقَ نَبِىٌّ وَ لارَسُولٌ إِلاّ کَانَ لَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ رَفِیقاً وَ مُصَافِحاً»؛ (کسى که سوره سبأ را بخواند، در قیامت تمام انبیاء و رسولان رفیق و همنشین او خواهند بود و همگى با او مصافحه مى کنند).(1)
در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) چنین نقل شده است: «مَنْ قَرَأَ الْحَمْدَیْنِ جَمِیعاً، سَبَإ وَ فَاطِر، فِی لَیْلَة لَمْ یَزَل لَیْلَتُهُ فِى حِفْظِ اللَّهِ تَعالى وَ کِلَاءَتِهِ فَإِنْ قَرَأَهُمَا فِى نَهَارِهِ لَمْ یُصِبْهُ فِى نَهَارِهِ مَکْرُوهٌ وَ أُعْطِىَ مِنْ خَیْرِ الدُّنْیَا وَ خَیْرِ الآخِرَةِ مَا لَمْ یَخْطُرْ عَلَى قَلْبِهِ وَ لَمْ یَبْلُغْ مُنَاهُ»؛ (کسى که دو سوره اى را که با حمد آغاز مى شود ـ سوره سبأ و فاطر ـ در یک شب بخواند، تمام آن شب را در حفظ و حراست الهى خواهد بود و اگر آن دو را در روز بخواند، هیچ مکروهى به او نمى رسد و آن قدر از خیر دنیا و آخرت به او داده مى شود، که هرگز به قلبش خطور نکرده، و فکر و آرزویش به آن نرسیده است).(2)
مسلماً این پاداشهاى عظیم، نصیب کسانى نمى شود که تنها به خواندن و لقلقه زبان قناعت کنند، بلکه خواندن، باید مقدمه اى باشد براى اندیشیدن، که آن نیز انگیزه عمل است.
مثلاً، کسى که این سوره را مى خواند، از این نکته با خبر مى شود که: قوم «سبأ» بر اثر کفران نعمتهاى بى حساب الهى چنان زندگانیشان در هم کوبیده شد، که عبرت همگان گشتند، و سرنوشت آنها ضرب المثلى براى جهانیان شد، چنین انسانى به شکر نعمت، شکرى آمیخته با جنبه هاى عملى مى پردازد، و شاکران نعمت خداوند، در حفظ و امان او خواهند بود.(3)