آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امر به معروف و نهی منکراز فروع دین اسلام است و اجراء آن باعث برپا شدن واجبات و از بین رفتن منکرات در جامعه می شود. جناب «بهاء» این خیر خواهی را درباره ی پیروان خود منع نموده است. در کتاب «نظر اجمالی» می گوید: «حقّ اعتراض و چون و چرا و امر به معروف و نهی از منکر از اشخاص نسبت به اعمال دیگران سلب شده و فقط محافل روحانی یا بیوت عدل، حقّ حاکمیت بر نفوس داشته و ناصح و مربی و مراقب اشخاص می باشند». از پیامبری که خدای ظلم و استعمار  او را مبعوث کرده، جز این نمی توان انتظار داشت!

امر به معروف و نهی منکراز فروع دین اسلام و اجراء آن باعث برپا شدن واجبات و از بین رفتن منکرات و برقراری امنیت و آسایش در جامعه می شود. زیرا از نظر اسلام جامعه انسانی یک واحد به هم پیوسته است که اگر جلوی میکروب های موجود در یک عضو گرفته نشود، ناراحتی و مرض از یک عضو به سایر اعضاء سرایت خواهد کرد. امر به معروف و نهی از منکر به منزله واکسیناسیون جامعه و جلوگیری از ابتلاء به بیماریهای روحی و روانی است. بر این اساس امر به معروف و نهی از منکر برای همه جوامع، ضرورت تام دارد.
مثال امر به معروف و نهی از منکر، مثال جلوگیری از انسان نادانی است که سوار کشتی شده و قصد سوراخ کردن آن را دارد که اگر از این کار او جلو گیری نشود با سوراخ شدن کشتی، خود او و دیگر مسافران کشتی غرق خواهند شد. آیا اگر چنین فردی اعتراض کند که هیچ کس حق ندارد آزادی مرا سلب کند، زیرا من تنها زیر صندلی مخصوص خود را که اختیار آن را دارم، سوراخ می کنم و تنها خودم غرق می شوم !!! کسی به اعتراض او توجه می کند؟ مسلما کسی اعتراض او را نمی پذیرد، زیرا همگان می دانند که سوراخ شدن یک نقطه از کشتی همان، و غرق شدن همه کشتی با تمام سر نشینان هم، همان.
بنابراین اگر در جامعه ای امر به معروف و نهی از منکر ترک شود، گناه و فساد یک نفر یا یک گروه به سایر افراد و سایر گروه ها نیز سرایت می کند و جامعه ای را آلوده می کند.
امر به معروف و نهی از منکر با شرائطی که در فقه اسلامی آمده، واجب است. به طور کلی امر به معروف و نهی از منکر در مواردی است که: نتیجه مفید و اثر قطعی داشته، و صلاح فردی و یا اجتماعی را در برگیرد. خداوند متعال در قرآن می فرماید: «والمؤمِنُونَ وَ المُؤمِناتُ بَعضُهُم اَولِیاءُ بَعضٍ یَأمُرونَ بِالمَعرُوفِ وَ یَنهُونَ عَنِ المُنکَرِ» مؤمنین و مؤمنات یاران و اولیاء همدیگرند و یکدیگر را وا می دارند به انجام کارهای نیکو و ترک اعمال زشت. (1)
با توجه به آیه ی فوق امر به معروف و نهی از منکر از خیر خواهی و محبت برمی خیزد و البته محبت و علاقه داشتن به شخصی، مستلزم این است که افراد خیرخواه و طالب اصلاح یکدیگر باشند.
و در مقابل این وظیفه و امر وجدانی و عقلی و مشروع: جناب "بهاء" به خیال خود فتح بزرگی کرده و این خیر خواهی و اظهار محبت و راهنمائی را درباره ی پیروان خود منع و تحریم نموده است.
در کتاب "نظر اجمالی" می گوید: حقّ اعتراض و چون و چرا و امر به معروف و نهی از منکر از اشخاص نسبت به اعمال دیگران سلب شده و فقط محافل روحانی یا بیوت عدل، حقّ حاکمیت بر نفوس داشته و ناصح و مربی و مراقب اشخاص می باشند. (2)
جناب "میرزا" تصور کرده است که امر به معروف و نهی از منکر، ملازم با حاکمیت و تسلط بوده، و به اقتضای تساوی حقوق افراد و به خاطر دفع هرج و مرج و اختلال و اختلاف از عملی کردن این وظیفه عقلی، نهی کرده است.
جناب "میرزا" غفلت کرده است که این امر به مقتضای صلاح بینی و خیر خواهی و محبت به هم نوع انجام گرفته و یکی از وظائف اخلاقی و عقلی بشر شمرده می شود.
انحراف هاى اخلاقى، بسان بیمارى هاى واگیردارى است که - خواه ناخواه - دامن دیگران را نیز مى گیرد؛ هرگاه بیماری های خطرناک مسری در نقطه اى پیدا شد، فوراً باید مبارزه پیگیرى، بر ضدّ آن آغاز نمود و دیگران را از معاشرت با آن بیمار بازداشت و در غیر این صورت، همه کشور و یا کشورها را فرا مى گیرد.
همچنین، انحراف اخلاقى و اجتماعى و هر نوع آلودگى فکرى و روحى - بسان بیمارى جسمى - برق آسا در دل اجتماع رسوخ نموده و همه اجتماع را فرا مى گیرد. (3)
روش اسلام درباره محترم شمردن آزادى هاى فردى با روش مکتب هاى امروز جهان، یک تفاوت حقیقى دارد، در جهان امروز، آزادى تا آن جا محترم است که از ناحیه فرد، ضررى متوجّه اجتماع نگردد و منافع دیگران به خطر نیفتد؛ هرچند به ضرر خود آن شخص تمام گردد و بر سعادت او لطمه جبران ناپذیر وارد سازد.
ولى در اسلام آزادى فردى تا آن جا محترم است که مزاحم دیگران نباشد و سقوط و آلودگى اجتماع را فراهم نسازد؛ همچنین به سعادت خودش نیز لطمه اى وارد نکند و کارى انجام ندهد که موجب بدبختى او گردد. (4)
باید به "میرزا" یادآوری کرد که: حاکمیت و قضاوت و بررسی و نظارت افراد محفل روحانی و یا افراد بیت عدل مجعول و موهوم، غیر از امر به معروف و نهی از منکری است که افراد ملت نسبت به همدیگر اجراء می کنند.
آری، در مشرب "میرزا" و به مبنای ایشان که آزادی کامل به تمامی پیروان خود می دهد، البته اینگونه خیرخواهی ها و صلاح بینی ها نسبت به همدیگر باعث مزاحمت بوده و موجب سلب آزادی افراد و پیروان او خواهد بود. (5)