آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از شیوه هاى معمول در عزادارى و سوگوارى، اشک ریختن است. در سیره پیامبر(ص) و امامان نیز گریه بر فراق عزیزان دیده می شود. مخصوصا توصیه به گریه بر سیدالشهداء(ع) در روایات فراوانی آمده است، که در واقع حقیقت آن اعلام جنگ و ستیز با ظالمان و ستمگران است.

از شیوه هاى معمول در عزادارى و سوگوارى، اشک ریختن است که به طور طبیعى هر انسانى در غم فراق عزیزى اندوهگین مى شود و اشک مى ریزد.
در روایات مى خوانیم هنگامى که ابراهیم فرزند رسول خدا(صلى الله علیه وآله) از دنیا رفت، آن حضرت در مرگ او گریست و هنگامى که برخى از اصحاب معترضانه از آن حضرت سبب گریه را پرسیدند، فرمود: «تَدْمَعُ الْعَیْنُ، وَ یُوجَعُ الْقَلْبُ، وَ لا نَقُولُ ما یُسْخِطُ الرَّبَّ»؛ (چشم مى گرید و قلب به درد مى آید، ولى بر زبان سخنى که موجب خشم خدا شود، جارى نمى سازیم).(1)
همچنین نقل شده است وقتى که صحابى جلیل القدر «عثمان بن مظعون» از دنیا رفت، رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مدّتى طولانى بر او گریه کرد.(2) و در شهادت جعفر بن ابى طالب و زید بن حارثه نیز بسیار گریست.(3)
همچنین در تاریخ مى خوانیم پس از رحلت رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) مسلمانان به شدّت گریه و ندبه کردند و نقل شده است: «هنگامى که پیامبر رحلت کرد، کوچک و بزرگ، در مرگ آن حضرت داغدار شدند و بسیار بر او گریستند؛ ولى در میان همه مردم و خویشاوندان، هیچ کس حزن و اندوهش از حضرت زهرا(علیها السلام) بیشتر نبود. حزن او پیوسته افزایش و گریه او شدّت مى یافت».(4)
گریه کردن بر مصائب امام حسین(علیه السلام) نیز از شیوه هاى معمول عزادارى است و مورد سفارش نیز قرار گرفته است.
امام رضا(علیه السلام) فرمود: «فَعَلى مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْکِ الْباکُونَ»؛ (بر همانند حسین باید گریه کنندگان، گریه کنند).(5)
روایاتى که ترغیب به گریه بر ابى عبداللّه(علیه السلام) دارد فراوان است که به همین چند نمونه اکتفا می کنیم. البتّه نباید فراموش کرد که این گریه ها جنبه شخصى ندارد و در واقع اعلام جنگ و ستیز با ظالمان و ستمگران مى باشد.(6)