آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

به سر و سینه زدن در عزا و مصیبت بزرگانى همچون امام حسین(ع)، امرى عادى و طبیعى است. درباره کاروان اسرای کربلا نیز آمده که به هنگام بازگشت از شام به مدینه، در کربلا عزاداری کردند و به سر و صورت زدند.

به سر و سینه زدن در عزا و مصیبت بزرگانى همچون امام حسین(علیه السلام) امرى عادى و طبیعى است. همان گونه که متعارف است مردم در مرگ عزیزترین عزیزان خویش به سر و سینه مى زنند. هر چند لازم است از کارهاى موهن و نادرست پرهیز شود.
متأسّفانه بعضى از عوام دست به کارهاى زننده اى مى زنند که اثر منفى در شکوه و عظمت مراسم حسینى دارد و باید عقلاى قوم آنها را با زبان خوب از این گونه اعمال زننده باز دارند [اما این به معنی نادرست بودن سینه زنی در حد ابراز ماتم برای شهادت جان سوز امام حسین(علیه السلام) و ایجاد شور حسینی در مبارزه با ظلم نمی باشد].
نقل شده است هنگامى که زنان و فرزندان خاندان هاشمى را از شام به سمت مدینه حرکت دادند؛ در میان راه از راهنماى قافله خواستند آنها را به کربلا ببرد، تا تجدید دیدارى با شهیدان کربلا شود. هنگامى که به آن سرزمین رسیدند، مشاهده کردند که جابربن عبداللّه انصارى و جمعى از بنى هاشم براى زیارت قبر حسین(علیه السلام) به کربلا آمده اند. این دو قافله وقتى با یکدیگر ملاقات کردند، دیدارشان همراه با اندوه، گریه و بر سر و صورت زدن بود و به این ترتیب ماتمى جانسوز در آن سرزمین برپا کردند.(1)
هر چند در روایات ـ تا آنجا که ما جستجو کردیم ـ درباره سینه زدن بر مصائب اهل بیت(علیهم السلام) مطلبى یافت نشده است؛ ولى تعبیر به «لطم» (در برخی روایات از جمله روایت فوق) ظاهراً شامل سینه زنى نیز مى شود.(2)