آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

پس از مرگ مهدی عباسی، فرزندش هادی که جوانی خوشگذران و مغرور بود، به خلافت رسید که از نظر اخلاقى به هيچ وجه شايستگى و صلاحیت احراز این مقام خطير را نداشت. عیاشی ها و ظلم و فشار طاقت فرسا نسبت به بنی هاشم و...، موجب اضطراب و تشنج در کشور اسلامی گردید و موجی از نارضایتی عمومی جامعه را فرا گرفت.

سال 169 هجرى در تاريخ اسلام يك سال بحرانى و تاريك و پر تشنج و غم‏ انگيز بود، زيرا در اين سال پس از مرگ «مهدى عباسى» فرزندش «هادى» كه جوانى خوش گذران و مغرور و ناپخته بود، به خلافت رسيد و حكومت وى سرچشمه حوادث تلخى گرديد كه براى جامعه اسلامى بسيار گران تمام شد.
البته نشستن هادى به جاى پدر، مسئله تازه‏ اى نبود، زيرا مدت ها بود كه حكومت اسلامى به وسيله خلفاى ستمگر، به صورت رژيم موروثى درآمده بود و در ميان دودمان اموى و عباسى دست به دست مى‏ گشت و انتقال قدرت ها از اين راه كه با سكوت تلخ و اجبارى مردم همراه بود، تقريباً يك مسئله عادى شده بود.
چيزى كه تازگى داشت، سپرده شدن سرنوشت مسلمانان به دست جوانى ناپخته، فاقد صلاحيت، بوالهوس و خوش گذرانى مثل هادى بود، زيرا هنگامى كه وى بر مسند خلافت تكيه زد، هنوز 25 سال تمام نداشت(1) و از جهات اخلاقى به هيچ وجه شايستگى احراز مقام خطير خلافت و زمامدارى جامعه اسلامى را نداشت.
با چنين طرز رفتار و روش، پيدا بود كه او از عهده مسئوليت سنگين اداره امور جامعه اسلامى برنخواهد آمد، به همين دليل، در دوران خلافت او، كشور اسلامى كه در آغاز نسبتاً آرام بود و همه ايالات و استان ها به اصطلاح مطيع حكومت مركزى بودند، بر اثر رفتار زننده و اعمال زشت وى، دستخوش اضطراب و تشنج گرديد و از هر سو موج نارضايى عمومى پديدار گشت.
البته علل مختلفى موجب پيدايش اين وضع شد ولى عاملى كه بيش از هرچيز به نارضايى و خشم مردم دامن زد، سخت گيرى هادى نسبت به بنى هاشم و فرزندان على(عليه‏ السلام) بود. او از آغاز خلافت، سادات و بنى هاشم را زير فشار طاقت‏ فرسا گذاشت و حق آنها را كه از زمان خلافت مهدى از بيت ‏المال پرداخت مى‏ شد، قطع كرد و با تعقيبب مداوم آنان، رعب و وحشت شديدى در ميان آنان به وجود آورد و دستور داد آنان را در مناطق مختلف باز داشت نموده و روانه بغداد كنند.(2)، (3)