آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

شرک در لغت به معنی همكارى و مقارنت - در مقابل انفراد- و یا به معنی شىء ممتد و مستقيم آمده است. در قرآن مجيد معمولا به معناى قرار دادن همتا براى خدا و قبول شبيه و شريكى در ذات يا صفات يا خلقت و تدبير، يا همتايى در مسأله عبوديّت براى او آمده  است.

در مقائيس اللّغه براى اين واژه دو معنا ذكر شده است: معناى اوّل همكارى و مقارنت - و شركت - و نقطه مقابل آن انفراد است، و معناى دوّم شىء ممتد و مستقيم.
البتّه معناى معروف در مشتقّات اين واژه همان معناى اوّل است، ولى معناى دوّم نيز واژه هايى مخصوص به خود دارد از جمله «شِراك» يعنى بند كفش و «شَرَكْ» - بر وزن نمك - به معناى راه هاى باريك و مستقيمى است كه از جاده اصلى گشوده مى شود، يا به معناى وسط جاده مستقيم است، و نيز همين واژه «شَرَكْ» به معناى دام صيّاد نيز آمده است.
بعضى از ارباب لغت اصرار دارند كه هر دو معنا را به همان معناى اوّل بازگردانند؛ ولى اين كار خالى از تكلّف نيست و اصرار بر آن نيز دليلى ندارد.(1)
«شرك» در قرآن مجيد معمولا به معناى قرار دادن همتا براى خدا و قبول شبيه و شريكى در ذات يا صفات يا خلقت و تدبير، يا همتايى در مسأله عبوديّت براى او آمده است.
راغب در مفردات مى گويد: شرك در دين، دو گونه است: شرك عظيم و آن اين است كه همتايى براى خدا قرار داده شود، و شرك صغير و آن اين كه غير خدا را در كارهاى خود در نظر گيرد كه همان ريا و نفاق است.(2).(3)