آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

وى از ياران على(ع) بود و در تمام جنگ هاى آن حضرت شركت داشت. او مردى بزرگوار، شجاع و قارى قرآن بود. او قبل از شهادت مسلم بن عقيل در بين راه به امام حسين(ع) پيوست. نافع، نامش را روى تيرهاى خود می نوشت و آنها را مسموم كرده و پرتاب مى نمود. هنگامى كه تيرهاى او تمام شد، شمشير خود را از غلاف كشيد و حمله كرد. سپاه ابن سعد به صورت دسته جمعى بر نافع يورش برد و در حالى كه بازوان وى شكسته شده بود، او را اسير نمودند و نزد ابن سعد بردند و در آنجا شمر او را به شهادت رساند.

وى از ياران اميرمؤمنان على(عليه السلام) بود و در تمام جنگ هاى آن حضرت شركت داشت. مردى بزرگوار، شجاع و قارى قرآن بود. او قبل از شهادت مسلم بن عقيل در بين راه به امام حسين(عليه السلام) پيوست.
هنگامى كه «عمرو بن قَرَظة» ـ يكى از شهداى كربلا ـ به شهادت رسيد، برادرش «على بن قَرَظة» كه در سپاه ابن سعد بود به خون خواهى او به سوى اردوگاه امام حمله برد تا انتقام برادرش را از امام حسين(عليه السلام) بگيرد.
ولى «نافع بن هلال» در مقابلش ايستاد و او را مجروح ساخت. تعدادى از سپاهيان ابن سعد به نافع حمله كردند نافع به شدت مى جنگيد و اين رجز را مى خواند:
«أَنَا الْغُلامُ الْـيَمَنيُّ الْبَجَلِيّ *** دينِي عَلَى دينِ حُسَيْنِ بْنِ عَلِىّ(عليه السلام)»
(من جوانى يمنى، و از قبيله بجلى (جملى) هستم، دين و آئينم همان دين حسين بن على(عليه السلام) است).(1)
ابومخنف نقل مى كند: نافع، نامش را روى تيرهاى خود نوشت و آنها را مسموم كرد و پرتاب مى نمود. هنگامى كه تيرهاى او تمام شد، شمشير خود را از غلاف كشيد و حمله كرد و مى گفت:
«أَنَا الْهُزَبْرُ الْجَمَلِي *** أَنَا عَلى دينِ عَلِيّ»
(من شير مردى از قبيله جملى هستم. من بر دين على(عليه السلام) هستم).
سپاه ابن سعد به صورت دسته جمعى بر نافع يورش برد و در حالى كه بازوان وى شكسته شده بود، او را اسير نمودند و نزد ابن سعد بردند، در آنجا شمر او را به شهادت رساند.(2)، (3)