آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

شخص عاقل و حکیم هرگز کارى نمى کند که نتیجه آن برخلاف مقصود او باشد؛ و خداوند حکیم انبیاى خود را به منظور هدایت و تربیت بندگان فرستاده است؛ حال اگر آنها معصوم از گناه و خطا نباشند انسان ها را به گمراهى مى کشانند؛ و این درست نقطه مقابل هدف بعثت پیامبران است. لذا پیامبران هم در رساندن دین باید معصوم باشند هم در عمل به آن، چرا که الگوی مردم هستند و در صورت انحراف در اعمال، بیان آنها هم سودمند نخواهد بود.

از یک سو مسلّم است شخص عاقل و حکیم و آگاه هرگز کارى نمى کند که نتیجه آن برخلاف مقصود و هدف او باشد، و اگر کسى چنین کارى کند معلوم مى شود حکیم و آگاه نیست. از سوى دیگر مى دانیم خداوند انبیاى خود را به منظور هدایت و تربیت بندگان فرستاده است؛ حال اگر آنها معصوم از گناه و خطا نباشند انسان ها را به گمراهى مى کشانند؛ و این درست نقطه مقابل هدف بعثت پیامبران است.
اضافه بر این، برنامه هاى عملى انبیاء نقش اصلى را در تربیت مردم دارد؛ زیرا همیشه طرز عمل و رفتار مربیان و حالات و صفات آنها است که براى کسانى که تحت تربیت آنها قرار دارند معیار و الگو محسوب مى شود. بیانات سودمند و استدلالات عقلانى و خطابه هاى پر آب و تاب هر قدر اثر داشته باشد در برابر نمونه هاى عملى ناچیز است؛ مخصوصاً اگر تضادّى در میان سخن و عمل، گفتار و رفتار آنها ظاهر گردد آن بیانات به کلّى از اثر خواهد افتاد!
اینجا است که انبیاء باید در تمام برنامه هاى زندگى اسوه و مقتداى مردم باشند؛ و مردم درس دین را در اعمال آنها بخوانند.
اگر آنها افرادى آلوده به گناهان، آلوده به دروغ و خیانت و ظلم و هوسرانى باشند به کلّى اعتبار خود را از دست داده و هدف بعثت آنان عقیم خواهد ماند.
چگونه ممکن است خداوند این منصب بزرگ را که عالى ترین منصب روحانى و معنوى و اجتماعى است بر عهده کسى بگذارد که او خود آلوده گناه است؛ تسلّط بر نفس ندارد؛ اسیر چنگال هوا و هوس ها است؛ و در پرتگاه هاى اخلاقى قدمش مى لرزد؛ آیا چنین کسى مى تواند رهبر روحانى و معنوى مردم شود؟ بنابراین باید پذیرفت تنها در صورتى این هدف مهم تأمین مى گردد که آنها از هرگونه گناه صغیره و کبیره، بلکه هرگونه خطا منزه و مبرّا باشند.
لذا در حدیثى از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) مى خوانیم که درباره فضیلت و صفات امام مى فرماید: «هُوَ مَعْصُومٌ مُؤیَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ قَدْ اَمِنَ مِنَ الْخَطَایَا وَ الزَّلَلِ وَ الْعِثَارِ یَخُصُّصهُ اللهُ بِذلِکَ لِیَکُونَ حُجَّتُهُ عَلى عِبَادِهِ وَ شَاهِدُهُ عَلى خَلْقِهِ»؛ (او معصوم است و مؤیّد و موفّق و مستقیم و آگاه از حق، و ایمن از خطاها و لغزش ها و انحراف ها؛ خداوند او را به این صفت مخصوص کرده تا حجّتش بر بندگان و شاهدش بر خلق باشد).(1).(2)