آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

مسیحیان نجران به پیامبر(ص) گفتند: چرا به پیشواى ما خرده گرفته و مى گوئى: او بنده و پیامبر خدا بوده است. آيه فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.

در آیه (172) سوره «نساء» می خوانیم: «لَنْ یَسْتَنْکِفَ الْمَسیحُ أَنْ یَکُونَ عَبْداً لِلّهِ وَ لاَ الْمَلائِکَةُ الْمُقَرَّبُونَ وَ مَنْ یَسْتَنْکِفْ عَنْ عِبادَتِهِ وَ یَسْتَکْبِرْ فَسَیَحْشُرُهُمْ إِلَیْهِ جَمیعاً»؛ (هرگز مسیح از این ابا نداشت که بنده خدا باشد؛ و نه فرشتگان مقرّب او [از این ابا دارند]. و آنها که از عبودیت و بندگى او روى برتابند و تکبّر کنند، به زودى همه آنها را [درقیامت] نزد خود جمع خواهد کرد).
شأن نزول:
جمعى از مفسران در شأن نزول این آیه، چنین روایت کرده اند: طایفه اى از مسیحیان «نجران» خدمت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) رسیده، عرض کردند: چرا نسبت به پیشواى ما خرده مى گیرى؟
پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: من چه عیبى بر او گذاشته ام؟
گفتند: تو مى گوئى او بنده خدا و پیامبر او بوده است. آیه فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.(1)، (2)