آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

طبق آیه 54 سوره روم، انسان در زمان تولد با نهایت ضعف پا به این جهان گذاشت به طوری که حتی توان دور کردن مگسی را هم نداشت تا اینکه به سن جوانی رسید و پس از مدتی باز به سمت ضعف و ناتوانی جسمی و روحی حرکت می کند. این دگرگونی نشان می دهد که این انسان نه آن قوت  را از خود داشت و نه آن ضعف را. بلکه همه آنها از ناحیه دیگری بود و او هم کسی جز خدای با عظمت نیست.

قرآن مجید در آیه 54 سوره «روم» به یکى از دلائل توحید که دلیل فقر و غناء است اشاره کرده، مى فرماید: (خداوند همان کسى است که شما را در حالى که ضعیف و ناتوان بودید، آفرید، سپس بعد از این ضعف و ناتوانى، قوت و قدرت بخشید، و دوران جوانى و شکوفایى نیروها آمد، و بعد از آن بار دیگر ضعف و پیرى را جانشین قوت کرد)؛ «اللهُ الَّذى خَلَقَکُمْ مِنْ ضَعْف ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ ضَعْف قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ قُوَّة ضَعْفاً وَ شِیبَةً».
(اوست که هر چه را بخواهد مى آفریند و او است عالم و قادر)؛ «یَخْلُقُ ما یَشْاءُ وَ هُوَ الْعَلِیمُ الْقَدیِرُ».
در آغاز، آن چنان ضعیف و ناتوان بودید که حتى قدرت نداشتید مگسى را از خود دور کنید یا آب دهان خویش را نگه دارید، این از نظر جسمانى، و از نظر فکرى به مصداق: «لا تَعْلَمُونَ شَیْئاً»؛ (هیچ چیز نمى دانستید) حتى پدر و مادر مهربانى که دائماً مراقب شما بودند را نمى شناختید. ولى کم کم داراى رشد و قابلیت شدید، اندامى نیرومند و فکرى قوى و عقلى توانا و درکى وسیع پیدا کردید.
و با این حال نمى توانستید این قدرت را نگاه دارید، و درست همانند انسانى که از دامنه کوه بلندى به فراز قلّه رسیده، از طرف دیگر سراشیبى را شروع کردید، و باز به قعر درّه ضعف و ناتوانى جسمى و روحى رسیدید.
این دگرگونى و فراز و نشیب ها، بهترین دلیل بر این حقیقت است که نه آن قوت از شما بود و نه آن ضعف، بلکه هر دو از ناحیه دیگرى بود، و این خود نشانه آن است که چرخ وجود شما را دیگرى مى گرداند، و هر چه دارید عارضى است.
این همانست که امیرمؤمنان(علیه السلام) در گفتار نورانیش به آن اشاره کرده، مى فرماید: «عَرَفْتُ اللهَ سُبْحانَهُ بِفَسْخِ الْعَزائمِ وَ حَلِ اَلْعُقُودِ وَ نَقْضِ اَلْهِمَمْ»؛ (من خدا را در فسخ تصمیم هاى محکم و گشودن گره ها و نقض اراده هاى قوى و ناکام ماندن آن شناختم)، (1) من از این دگرگونى ها فهمیدم که قدرت اصلى در دست دیگرى است، و ما از خود چیزى نداریم جز آن چه او به ما مى بخشد. (2)