آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در سوره «روم» می فرماید: «خداوند همان کسى است که شما را در حالى که ضعیف و ناتوان بودید، آفرید، سپس بعد از این ضعف و ناتوانى، قوت و قدرت بخشید، و دوران جوانى و شکوفایى نیروها آمد، و بعد از آن بار دیگر ضعف و پیرى را جانشین قوت کرد». این دگرگونى و فراز و نشیب ها، بهترین دلیل بر این حقیقت است که نه آن قوت از خود انسان است و نه آن ضعف، بلکه هر دو از ناحیه دیگرى بود، و این خود نشانه آن است که چرخ وجود انسان را دیگرى مى گرداند.

قرآن مجید در آیه 54 سوره «روم» مى فرماید: (خداوند همان کسى است که شما را در حالى که ضعیف و ناتوان بودید، آفرید، سپس بعد از این ضعف و ناتوانى، قوت و قدرت بخشید، و دوران جوانى و شکوفایى نیروها آمد، و بعد از آن بار دیگر ضعف و پیرى را جانشین قوت کرد)؛ «اللهُ الَّذى خَلَقَکُمْ مِنْ ضَعْف ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ ضَعْف قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ قُوَّة ضَعْفاً وَ شِیبَةً».
(اوست که هر چه را بخواهد مى آفریند و او است عالم و قادر)؛ «یَخْلُقُ ما یَشْاءُ وَ هُوَ الْعَلِیمُ الْقَدیِرُ».
در آغاز، آن چنان ضعیف و ناتوان بودید که حتى قدرت نداشتید مگسى را از خود دور کنید یا آب دهان خویش را نگه دارید، این از نظر جسمانى، و از نظر فکرى به مصداق: «لا تَعْلَمُونَ شَیْئاً»؛ (هیچ چیز نمى دانستید)، (1) حتى پدر و مادر مهربانى که دائماً مراقب شما بودند را نمى شناختید. ولى کم کم داراى رشد و قابلیت شدید، اندامى نیرومند و فکرى قوى و عقلى توانا و درکى وسیع پیدا کردید.
و با این حال نمى توانستید این قدرت را نگاه دارید، و درست همانند انسانى که از دامنه کوه بلندى به فراز قلّه رسیده، از طرف دیگر سراشیبى را شروع کردید، و باز به قعر درّه ضعف و ناتوانى جسمى و روحى رسیدید.
این دگرگونى و فراز و نشیب ها، بهترین دلیل بر این حقیقت است که نه آن قوت از شما بود و نه آن ضعف، بلکه هر دو از ناحیه دیگرى بود، و این خود نشانه آن است که چرخ وجود شما را دیگرى مى گرداند، و هر چه دارید عارضى است.
این همانست که امیرمؤمنان(علیه السلام) در گفتار نورانیش به آن اشاره کرده، مى فرماید: «عَرَفْتُ اللهَ سُبْحانَهُ بِفَسْخِ الْعَزائمِ وَ حَلِ اَلْعُقُودِ وَ نَقْضِ اَلْهِمَمْ»؛ (من خدا را در فسخ تصمیم هاى محکم و گشودن گره ها و نقض اراده هاى قوى و ناکام ماندن آن شناختم)، (2) من از این دگرگونى ها فهمیدم که قدرت اصلى در دست دیگرى است، و ما از خود چیزى نداریم جز آن چه او به ما مى بخشد. (3)