قرآن نمونه هايی از سه نوع «حكومت» را آورده است؛ حكومت فرعون كه خودكامه بود و مردم را مجبور به پرستيدن خود می كرد. نمرود هم مدعي بود هر كاری كه خدا انجام دهد او هم می تواند انجام دهد. اصحاب اخدود هم از اين قسم بودند. «ذونواس» مردم مسيحی نجران را از كوچك و بزرگشان به خاطر نپذيرفتن آيين يهود در آتش سوزاند. حكومت مردم بر مردم حكومت ملكه سبا است كه براي پاسخ به نامه سليمان نبی(ع)، مشاوران خود را احضار كرد. از حكومت های الهی می توان به حكومت داود(ع)، سليمان نبی(ع) و پيامبر اكرم(ص) اشاره كرد.

در قرآن بر ضرورت تشكيل «حكومت» براي جوامع انسانی تاكيد شده است. درخواست بنی اسرائيل از پيامبرشان براي انتخاب زمامدار به منظور جهاد در راه خدا، قدرت دادن به مومنان براي برپا نمودن نماز و زكات و امر به معروف و نهی از منكر، تعبير خواب حضرت يوسف(ع) كه منجر به رياست خزانه داری مصر ‌شد و درخواست حضرت سليمان برای داشتن حكومت، همگی نشانگر ضرورت تشكيل حكومت در جامعه است تا سركشان، زمين را پر از فساد نكنند. آری اين كه در قرآن سخن از جهاد می شود تنها در سايه تشكيلات منظم سياسی امكان پذیر است.