«تَقْوى» در اصل از مادّه «وِقايَه» و به معناى محفوظ داشتن روح و نفس است از آنچه بيم مى رود به آن زيان رساند. در لسان شرع آن را به خويشتن دارى در برابر گناه و محرمات اطلاق مى كنند و كمال آن به ترك بعضى از مباحات مشكوك است. برخی نیز آن را به معناى صيانت و بعضى «اتقاءِ» را به معناى امتناع از زشتى ها و هوا و هوس ها تفسير كرده اند.
استاد توفیق ابوعلم می گوید: فاطمه(س) زنى بزرگ منش با خویی ارزنده، شخصيتى گرامى، احساسى برين، فهیم و هوشمند، ارزش هائى والا، سينه اى گشاده، دلى محكم و استوار و به دور از خودخواهی بود. او در بلنداى قله عفاف و راستى، پاكدامنى و خويشتن دارى و ... بود. در شرافت حضرتش همين بس که در بين فرزندان آدم و حواء از ديگران ممتاز و يکتا بود.
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202