در این مسأله فقهاى مذاهب چهارگانه تسنن و فقهاى مذهب شیعه اختلاف ندارند و دلیلشان بر جواز بناى بر قبور آن شخصیت ها، سیره عملى مسلمانان از زمان پیامبر(ص) تا امروز است. بناى روضه نبوى و قبه های قبور بقیع که در سفرنامه ها توصیف آنها وجود دارد، شاهد این مدعا است. این اتفاق نظر و اجماع علماى اسلام در طول قرن ها، قوى ترین گواه بر جواز بنا بر روى قبور است.

وهّابیها ابتدا با همه مظاهر پیشرفت مخالفت کردند اما سرانجام تسلیم این مظاهر شدند. سپس تنها با بدعت هایى که از نظر آنان رنگ مذهبى داشت به مخالفت برخاستند مانند بناى بر قبور، مراسم بزرگداشت میلاد پیامبر و بزرگان دینى، مراسم عزادارى بر شهیدان و امثال این ها. بدعت در لغت به معنى مطلق نوآورى است و در اصطلاح فقها، داخل کردن هر چیز غیر دینی در دین و ادعای دینی بودن آن پدیده خارج از دین است. اما چه دلیلی دارد که نوآورى هاى عرفى پیرامون موضوعات شرعى را، بى آن که نسبت به شرع داده شود بدعت بنامیم؟