چقدر فرق است ميان دوزخيان و بهشتيان حتى در چگونگى انتقال به جايگاه اصليشان. بردن دوزخيان به سوى دوزخ در قيامت آميخته با شدت و وحشت و اضطرابی عظيم است در حالی که قرآن در مورد بهشتيان مى فرمايد: «فرشتگان بر آنها درود مى فرستند و مى گويند: درود بر شما وارد بهشت شويد به خاطر اعمالى كه انجام مى داديد» در جاى ديگر مى خوانيم: «ملائكه به آنها مى گويند: درود بر شما به خاطر صبر و استقامتى كه انجام داديد، چه عاقبت خوبى در اين سرا نصيبتان شد».

انسان صاحب «بصيرت» به جائي مي رسد كه مي تواند بهشت و بهشتيان را كه در ناز و نعمتند و دوزخ و دوزخيان را كه در عذابند ببيند. چنين شخصي ديگر نه مال يتيم را مي خورد و نه كلمات حق را تبديل و يا كتمان مي كند؛ چراكه هر كدام از اين كارها در واقع ورود در آتش است. بصير حقائق اشياء را مي بيند و بر آنها اشراف دارد. داستان جواني كه پيامبر حالش را پرسيد و در پاسخ خبر از عالَم بهشت و جهنم داد مصداق روشن شخص بصير است. آن جوان ثابت كرد كه از حقائق اشياء و بهشت و جهنم طوري باخبر است كه گويا همراه آنان است.

قرآن در سوره «واقعه» پس از آنكه مقام والاى سابقون و پيشگامان را بر مى شمرد مى فرمايد: «[ایشان] گروهى از امت هاى نخستين و اندكى از امت هاى آخرين [هستند]». حاكم حسكانى در «شواهد التنزيل» چندين روايت ذكر مي كند كه منظور از «قليل من الاخرين» على(ع) است. بديهى است مفهوم اين آيه انحصار بهشتیان در علی(ع) نیست؛ بلكه پيشگام بودن در ايمان، مقام والايى را در بهشت و در جوار قرب الهى مى طلبد كه ويژه على(ع) بعد از پيامبر(ص) است.