اربعین، گردهمایی عظیمی است که جمعیّت زیادی براى بزرگداشت قیام عاشورا، به سوی کربلا رهسپار می شوند. نکته اعجاب آور این گردهمایی، حضور پیروان ادیان و مذاهب مختلف در این مراسم شیعی است. البته این علاقه تازگی ندارد و در طول تاریخ دارای پیشینه است. زیرا آنان پاسخ فطرت حقّ جوی خویش را در نزد اهل بیت(ع) می یافتند و مشتاق و تابع ایشان می گشتند؛ تبعیتی که در زمان حضرت مهدی(عج) قلوب همگان را فرا خواهد گرفت، و به ایمان قلبی مبدّل خواهد شد.

به چند دليل، امكان ورود اهل بيت حسينى(ع) را در اربعين اول به كربلا نمى توان به كلّى انكار كرد، بلکه با بررسی آنها و جمع بین اقوال ورود آنها به کربلا تقویت می شود:

1- تصريح مورّخانى قبل از سيد بن طاووس مبنی بر ورود کاروان در روز اربعین.

2- الحاق سرهاى شهدا به بدن ها.

3- اهمیت ویژه ای که برای زیارت اربعین وارد شده تا جایی که یکی از نشانه های مومن است.

جابر بن عبدالله انصارى از صحابه رسول خدا و ياران با وفاى اهل بيت(ع) است. او که در اواخر عمر نابينا گرديده بود به همراه عطیه عوفی برای زیارت سیدالشهدا(ع) به کربلا رفت. ورود جابر صحابى بزرگ پيامبر اسلام(ص) به كربلا در اربعين حسينى، در واقع اين هدف را دنبال مى كرد كه سدّ خفقان را بشكند و راه را براى زائران حسينى بگشايد تا با زيارت پرشورشان پرچم عاشورا را در كربلا برافرازند و خاطره شهيدان را همواره زنده نگه دارند و مبارزه دامنه دارى را از اين طريق بر ضدّ دشمن آغاز كنند.