حضرت ابراهیم(ع) با فرشتگان مأمور به عذاب قوم لوط به مجادله پرداخت و آنها را از این کار نهى کرد. علّت این کار طبق  آیه 75 سوره هود بردباری، مهربانی، متوکّل و تواب بودن ایشان بود. ذکر این صفات به خوبى نشان مى دهد که مجادله او مجادله ممدوحى بوده و این به خاطر آن است که براى «ابراهیم» روشن نبود فرمان عذاب به طور قطع از ناحیه خداوند صادر شده؛ بلکه احتمال مى داد روزنه امیدى براى نجات آنها باقى باشد و لذا با احتمال بیدار شدن دوباره آنها، ایشان را شفاعت نمود.