واحدى در «الوسيط» و زمخشرى در «كشاف» می گویند: امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) برای شفای حسنین(ع) نذر کردند که سه روز روزه بگیرند، حسنین(ع) نیز با آنان روزه گرفتند ولی افطار هر روزشان را به تقاضای نیازمندان به آنها دادند در حالیکه خود به آن نیاز داشتند. ولذا خداوند سوره «هل أتی» را در شأن ایشان نازل فرمود و عمل آن بزرگواران را ستود. همين معنى را با تفاوت مختصرى، قرطبى در تفسيرش ذيل آيات مورد بحث نقل مى كند.

أبو سعید خدری نقل می کند که: روزی علی(ع) به فاطمه(س) گفت: آیا چیزی برای خوردن داریم؟ حضرت گفت دو روز است که گرسنه ایم. امام دیناری را قرض گرفت. هنگامی که خواست با آن چیزی بخرد، مقداد را دید که برای خانواده اش به دنبال غذا می چرخد. حضرت آن دینار را به مقداد بخشید و به مسجد رفت و نمازش را با پیامبر(ص) خواند و بعد همراه پیامبر(ص) به خانه آمدند و دیدند فاطمه(س) مشغول عبادت است و طبقی از غذا در کنارش است. پیامبر(ص) به امام فرمود: ای علی این جزا و پاداش دیناری است که در راه خدا دادی.

از آیه تطهیر و روایات متواتری که اهل بیت را معرفی می کند و می گوید: فاطمه زهرا(س) یکی از آن پنج تن می باشد، عصمت ایشان ثابت می شود. چون خداوند فاطمه(س) را از رجس و پلیدی به دور می دارد و لذا کسی که از منظر الهی از رجس و پلیدی، مبرا باشد معصوم است. همچنین از آنجا که فاطمه(س)، نطفه‏ اش از غذاى پاک بهشتى است، و هنگام ولادت هم با فرستادگان غیبى به سخن پرداخته، و مدال فداها ابوها و سیدة نساء العالمین و ام ابیها و دهها مدال دیگر را دریافت کرده، همه دال بر عصمت اوست.