اسلام که از یک سلسله اعتقادات قلبى سرچشمه مى گیرد، ، ممکن نیست با قدرت نظامى بر مردم تحمیل گردد. اصولاً اسلام در سه مورد به قدرت نظامى متوسل می شود: 1- در محو آثار شرک. 2- دفاع در برابر کسانى که برای نابودى اسلام تلاش می کنند. 3- براى کسب آزادى در تبلیغ. قسمتى از جنگهای صدر اسلام جنبه دفاعى داشته و قسمتی دیگر، جهاد ابتدائى است. در اسلام هنگام فتح شهرها، پیروان مذاهب دیگر می توانستند با پرداخت مالیاتی مختصر ، در پناه اسلام آزادانه به انجام مراسم عبادى خویش بپردازند.

قرآن در برابر مشركانى كه ادعا مى كردند اگر محمد(ص) عباداتى آورده ما خود پيش از اين عباداتى داشتيم و در كنار خانه كعبه نماز مى خوانديم، مى گويد: «نمازشان نزد خانه كعبه، چيزى جز سوت كشيدن و كف زدن نبود». آنها نعره زدن هاى احمقانه و كف زدن هاى ابلهانه خود را نماز مى ناميدند. گروهى از اعراب به صورت لخت مادرزاد خانه خدا را طواف مى كردند. بعضی از آنها هر سال شخصى را با تشريفاتى انتخاب كرده و در برابر بت هاى خود قربانى مى كردند؛ سپس پيكر خونين او را نزديك قربانگاه دفن می کردند.