بعد از اثبات وجود خداوند، و اثبات نبوّت پيغمبر اسلام(ص) و صدق دعوت او، آنچه در اين كتاب آسمانى يعنى قرآن آمده است، بيان واقعيت هاى غير قابل انكار است، زيرا او پيامبرى است راستگو و معصوم، از سوى خداوند حكيم و صادق؛ و مسلّماً چنين كسى مطلب خلافى نمى گويد. بنابراين از آيات توحيدى قرآن مى توان براى اثبات يگانگى ذات خداوند كمك گرفت، و قرآن مجيد مملوّ است از اين آيات؛ بلكه هيچ موضوعى در قرآن به اندازه اين موضوع با عبارات گوناگون تكرار نشده، و هيچ وصفى از اوصاف خدا تا اين حد مورد تأكيد قرار نگرفته است.

نبى به معناى هر پيامبرى است كه از سوى خداوند به او وحى مى رسد، خواه مأمور به تبليغ باشد يا نه، كتاب آسمانى داشته باشد يا نه. رسول پيامبرى است كه مأمور به ابلاغ است. بنابراين اگر پيامبر(ص) خاتم مرسلين بود ممكن بود خاتم انبياء نباشد، ولى هنگامى كه آيه مى فرمايد او خاتم انبياء است مسلماً خاتم رسولان نيز خواهد بود.