کسانی كه در مقابل اصلاح و ترقى جامعه مى ايستند دو گروهند؛ 1ـ ناآگاهانى كه از روى جهل مقابله می کنند؛ با چنین افرادی باید با صبر و حلم برخورد کرد. خداوند می فرماید: «بدی را با خوبی جواب دهید تا دشمنان دوست شوند». 2- کسانی كه آگاهانه و با تمام قدرت به مخالفت می پردازند؛ با چنین افرادی باید با سختی برخورد کرد مثل برخورد پیامبر(ص) در فتح مکه با چند نفر.
در پرتو وجود امام(ع)، نه تنها دل هاى آماده بايد راهنمايى شده و مسير خود را به سوى كمال مطلق ادامه می دهد، بلكه بايد براى آنها كه دانسته و عمداً راه خلاف را مى پويند اتمام حجّت شود، تا اگر وعده كيفرى به آنها داده شده است بى دليل نباشد و كسى نتواند ايراد كند كه اگر رهبرى الهى و آسمانى دست ما را گرفته بود و به سوى حق رهنمون گشته بود هرگز تخلّف نمى كرديم.
خلاصه راه عذر بسته شود، دلائل حق به اندازه كافى بيان گردد، به ناآگاهان آگاهى داده شود و به آگاهان اطمينان خاطر و تقويّت اراده.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
ما مِنْ عَيْنٍ بَکَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْکَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ.
هيچ چشمى نيست که براى ما بگريد، مگر اينکه برخوردار از نعمتِ نگاه به (کوثر) مى شود و از آن سيرابش مى کنند.
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 554