بطلمیوس با طرح نظریه افلاک نه گانه معتقد بود که زمین مرکز عالم است و هر یک از افلاک نه گانه به غیر از فلک نهم، طىّ سالیان متمادى، یک دور به گرد زمین مى گردند و فلک نهم با حرکت سریع و شبانه روزى، تمام این افلاک را با خود به حرکت درمى آورد. با ظهور نظریّه کپرنیک، پایه هاى این نظریه متزلزل گردید و با  تکذیب مرکزیّت زمین، خورشید جایگزین آن گردید. در این نظریه، خورشید به عنوان مرکز منظومه شمسى معرفی شده است.

برخي افراد به استناد فرضیه هيأت بطلميوس و برخی با این استدلال که از نظر علم امروز، شكافته شدن ماه مسأله ساده اى نيست چون انفجار عظیمی برای انشقاق ماه لازم است، امکان علمی«شقّ القمر» را زیر سؤال می برند؛ این در حالی است که فرضیه بطلمیوس، به تاریخ پیوست و هيچ كس هم ادعا نكرده كه شقّ القمر تحت يك عامل طبيعى صورت گرفته بلكه جنبه اعجاز داشته و با قدرت بی پایان خداوند ایجاد شده است.