از دشوارترين لحظات تاريخ كربلا، لحظه وداع جانسوز قافله اسيران با بدن هاى پاره پاره شهيدان است. دشمنان، اسيران دل سوخته را از كنار آن پيكرهاى پاك شهيدان عبور دادند. زنان حرم چون چشمشان به آن بدنهاى پاره پاره افتاد، فريادشان به ناله و شيون بلند شد. زينب(س) كه مى دانست دشمن در انتظار است تا با ديدن كوچكترين نشانه اى از ضعف و پشيمانى در خاندان پيامبر(ص) قهقهه مستانه سر دهد، با ديدن پيكر به خون آغشته برادر، رو به آسمان كرد و گفت: خدايا اين قربانى را قبول فرما.

بشيربن حذلم مى گويد: وقتی به مدينه نزديك شديم، به من فرمود: وارد مدينه شو و خبر شهادت ابى عبدالله(ع) و ورود ما را به مردم برسان. من در مسجد النبى(ص) با گريه خبر را رساندم. مردم مدینه به سرعت، به راه افتادند و اهل بیت (ع) را در بر گرفتند. سپس على بن الحسين(ع) در ضمن خطبه ای جانسوز فرمود: «به خدا سوگند! اگر پيامبر(ص) به اين گروه سفارش مى كرد كه با ما مبارزه كنند، آن گونه كه درباره ما به آنها سفارش به محبت كرد، هرگز بيش از اين نمى توانستند جنايت كنند». بعد با اهل بیت(ع) وارد مدينه شدند.

در نقلهایی از که از واقعه عاشورا وجود دارد، روایت شده ذوالجناح، اسب حضرت سیدالشهداء(ع)، پس از شهادت آن حضرت تنها و بی سوار و با حالتی پریشان به طرف خیمه گاه آمد و زنان و کودکان حرم از وضعیتش پی به شهادت امام حسین(ع) بردند و به شیون و زاری پرداختند.