آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در نقلهایی از که از واقعه عاشورا وجود دارد، روایت شده ذوالجناح، اسب حضرت سیدالشهداء(ع)، پس از شهادت آن حضرت تنها و بی سوار و با حالتی پریشان به طرف خیمه گاه آمد و زنان و کودکان حرم از وضعیتش پی به شهادت امام حسین(ع) بردند و به شیون و زاری پرداختند.

«ابن اعثم كوفى» مى نويسد: پس از شهادت امام، اسب آن حضرت شيهه زنان و ناله كنان در حالى كه پيشانى خود را به خون امام(عليه السلام) آغشته كرده بود، به جانب خيمه ها شتافت. (1)
از امام باقر(عليه السلام) نقل شده است كه اسب آن حضرت در شيهه اش مى گفت: «اَلظَّليمَةَ اَلظَّليمَةَ مِنْ أُمَّة قَتَلَتْ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّها»؛ (امان از ظلم و ستمِ امتى كه فرزند دختر پيامبرشان را كشتند).(2)
زنان و خواهران و دختران امام(عليه السلام) با ديدن مركب بى سوار ناله ها سر دادند و زار زار گريستند. «فَوَضَعَتْ أُمُّ كُلْثُوم يَدَها عَلى اُمِّ رَأْسِها وَنادَتْ: وامُحَمَّداه! وَاجَدّاه! وانَبِيّاه! وا أَبَاالْقاسِماه! واعَلِيّاه! واجَعْفَراه! واحَمْزَتاه! واحَسَناه! هذا حُسَيْنٌ بِالْعَراءِ، صَريعٌ بِكَرْبَلاءَ، مَجْزُورُ الْرِأْسِ مِنَ الْقَفاءِ، مَسْلُوبُ الْعِمامَةِ وَالرِّداءِ، ثُمَّ غُشِيَ عَلَيْها»؛ (ام كلثوم، دستها را روى سر نهاد و فرياد زد: وامحمداه! واجدّاه، وانبياه، وا ابالقاسماه، واعليّاه، واجعفراه، واحمزتاه، واحسناه، اين حسين است كه در خاك كربلا روى زمين افتاده، سرش را از پشت سر جدا كردند، عبا و عمامه اش را به غارت بردند، اين بگفت و بيهوش بر زمين افتاد). (3)، (4)