برخى  بین «ذو‌القرنين» كه در قرآن از او به شايستگى ياد شده، با «كورش كبير» فرمانرواى ايران فرق قائل شده‌اند؛ چراکه قرآن ویژگی ذوالقرنین را مبارزه با شرك و بت‌پرستی و ساختن سدّ در برابر دشمنان معرفی می‌کند؛ لکن سيره سياسى كورش مدارا با پيروان اديان گوناگون و حتّى بت پرستان بوده است. ضمن اینکه در تاریخ سدی به نام کورش ثبت نشده است. لکن مولف محترم بر این عقیده است که ذوالقرنین همان کورش است. ایشان می گوید: «ما در برابر آيات كريمه‌اى از قرآن قرار داريم كه درباره شخصيت تاريخى و بزرگ سخن می‌گوید و پس از جست و جو در تاريخ، چنين شخصيتى را كه آيه بر آن تطبيق كند، نمى‌يابيم مگر كورش كبير كه ويژگی‌هاى ذو‌القرنين، بيشتر بر او قابل انطباق است. پس چه بسا او همان ذو‌القرنين باشد و البته خداوند بر حقيقت امر آگاه‌تر است».

امام علي(ع) در نامه ای به فرزندش، دنيا را چنين توصيف كرده: «اين نامه پدرى است كه عمرش رو به فناست، او به سخت گيرى زمان معترف و آفتاب زندگيش رو به غروب و تسليم گذشت دنياست، همان كسى كه در منزلگاه پيشينيانِ از دنيا رفته سكنى گزيده و فردا از آن كوچ مي كند، اين نامه به فرزندى است آرزومند، آرزومند چيزهايى كه هرگز به آن دست نمي يابد و در راهى گام نهاده كه ديگران در آن گام نهادند و مردند، كسى كه هدف بيمارى ها، گروگان روزگار، در تيررس مصائب، بنده دنيا، بازرگان غرور، اسير مرگ، هم پيمان و قرين غم ها، آماج آفات و بلاها، مغلوب شهوات و جانشين مردگان است،‌ دنيا سرايى است كه در لابلاى بلاها پيچيده شده و به بى وفايى معروف است».