درست است که تعبیرات مختلف آیات قرآن نسبت به حضرت یونس(ع) نشان مى دهد که خلافى از ایشان سرزده بود، اما با توجه به آیات دیگر که از ایشان به عنوان یک پیغمبر مرسل و مورد عنایت خاص الهى و از پیامبران بزرگى که خدا او را بر جهانیان برترى بخشیده یاد مى کند، معلوم می شود که این خلاف، ترک اولایی بوده و آن عجله در نفرین و ترک قوم خود است.

در قرآن آمده که داوود(ع) براى کارى که از وى سرزده بود استغفار کرد و خداوند او را بخشید. این عفو الهى دلیل بر این است که گناهى از او سرزده بود و این با مقام عصمت او سازگار نیست. اما با توجه به آیات قبل آن، متوجه می شویم که این استغفار مربوط به ترک اولایی که ایشان در مورد قضاوت بین دو برادر انجام داده بود، می شود و آن عجله در قضاوت بود، اما نه عجله اى که برخلاف واجبات موازین قضا باشد.