امام علي(ع) مي فرمايد: «متقین در حال فقر هم تقاضای کمک نمی کنند». آنها با وجود نیازمندي اظهار بی نیازی می کنند و خدا در وصف اصحاب صُفّه می فرماید: «بخاطر عفاف زیاد حالشان برای مردم معلوم نیست و همه خیال می کنند بی نیاز هستند». در روایت آمده است که «خدا از فقر بیزار است و می خواهد اثر نعمتش را بر بنده اش ببيند پس آن که فقرش را ظاهر نکند محبوب خداست»، اسلام فقر را قبول ندارد؛ ولی انسان مؤمن چون منبع همه چیز را خدا می داند فقر را تحمل می کند؛ چراکه در روایت آمده: «مخفى كردن فقر از جوانمردى است».

انفاق ابزاری برای امتحان انسان هاست، از این رو خداوند مى فرماید: «از آنچه خدا به شما روزى کرده، انفاق کنید، کافران به مؤمنان مى گویند: آیا ما کسى را اطعام کنیم که اگر خدا مى خواست او را سیر مى کرد؟». این همان منطق عوامانه افراد بخيل است، که مى گویند: اگر فلانى فقیر است، و یا اگر ما غنى هستیم، حکمت خداوند است. غافل از این که: جهان، میدان امتحان است، و خداوند یکى را با تنگدستى، و دیگرى را با غنا و ثروت، امتحان مى کند که آیا، به هنگام فقر، مناعت طبع دارد؟ و یا به هنگام غنا انفاق مى کند؟