امام علی(ع) به عبرت گرفتن از سرنوشت گذشتگان توصیه می فرمایند و به این نکته توجه می دهند که آنها از شما قدرتمندتر و دارای عمری طولانی تر بودند؛ اما می بینید که بعد از كاخ نشينی و زندگى پر زرق و برق دنيا به چه روزى گرفتار شدند، آنها درمیان گورهایی هستند که ساختمانش تنها با خاك برپا گشته، قبرهايى كه به يكديگر نزديك است، ولى ساكنانش از يكديگر دورند و فنا و فرسودگى آنها را در هم كوبيده و سنگها و خاكها جسمشان را خورده است.

اسلام حدّ و مرزی براى «علم» قرار نداده است. نه حد زمانى؛ زيرا فرمودند: «زگهواره تا گور دانش بجوى» و نه مكانى چون فرمودند: «علم بياموز گرچه در چين باشد»، نه از نظر مقدار تلاش؛ زیرا فرمودند: «اگر ارزش علم را می دانستند به طلبش می رفتند گرچه به ريختن خون و ... باشد» و نه از نظر استاد چون فرمودند: «دانش، گمشده مؤمن است هر جا بيابد، مى گيرد» و نه از نظر چگونگى علم آموزى.

افزون طلبى در بسیارى امور مذموم است، جز در علم که ممدوح است؛ چنان که در آیه 114 سوره طه پیامبر(ص) با آن علم سرشار، مأمور می شود تا پایان عمر از خدا فزونی علم را طلب کند. علم در اسلام هیچ مرزی ندارد؛ مرز مکانى ندارد و تا چین و ثریا نیز باید در طلبش دوید. مرز زمانى ندارد و از گاهواره تا گور ادامه دارد. از نظر معلم مرز نمى شناسد و نزد هر کس بیابد آن را مى گیرد. مرز از نظر میزان تلاش نیز ندارد. در روایات هم بر طلب علم سفارش شده، و پیامبر(ص) و امامان(ع) تا پایان جهان بر دانششان افزوده مى شود.