تنها چیزی که طبق این نظریه (بر فرض قبول آن) ثابت می شود این است که عالم ماده «حادث» است و این حدوث انفجاری و یکباره جهان، با «وجود خدا» منافات ندارد، چون خود این «انفجار» و «هسته اولیّه و متراکم جهان» نیاز به «علت» دارد. همان «ذره ای» که طبق این نظریه، این همه کهکشان از انفجار آن پدید آمده و با این نظم در حال حرکت هستند، هر چه باشد خود نیاز به خالقی دارد و از «عدم» بوجود نیامده و همان خالقی که آن «ذره» را بوجود آورده، این نظم شگفت انگیز را بین ذراتی که از انفجار آن حاصل شده قرار داده است و همه حرکات این عالم را اداره می کند، و هیچ چیزی در عالم «تصادفی» اتفاق نمی افتد، بلکه «علتی» دارد.

از منظر علم، انشقاق در كرات آسمانى امر ممكني است و اين موضوع نظائرى هم دارد، مانند ستاره‌هاى دنباله‌داري كه از خورشيد جدا مي شوند و تحت تأثير جاذبه عظيم خورشيد به سوى آن جذب مي‌شوند. در مورد قمر هم اگر عامل جدائى، شديد نباشد بازگشت قطعات جدا شده و التيام آنها به صورت اول كاملاً قابل توجيه است؛ زيرا طبق فرمول نيوتن هر قدر فاصله ميان آنها كمتر و يا جرمشان بيشتر باشد به كمك اثر اين جاذبه، خيلى زود به هم نزديك و پيوسته خواهند شد.