اولا: استمرار حیات شیعه حول عزاداری امام حسین(ع) در دوران سخت و پرتقیه خلفای اموی و عباسی خلاف این فرض را ثابت می کند.
ثانیا: هر اقدام انقلابی متوقف بر تزکیه و آموزش آحاد جامعه و گرد آمدن حول موضوع و «هدفی واحد» است که این مهم نیز در مجالس عزاداری امام حسین انجام می گیرد.
ثالثا: خاستگاه همه انقلابها، توفیقات و اقدامات اصلاح گرانه شیعه در نیم قرن اخیر، «مجالس عزادرای» امام حسین(ع) بوده اند.

امام حسین(ع) در نوجوانى، از موضع گیری هاى سیاسى پدر خود پیروى و حمایت مى کرد و در دوران خلافت پدرش، علی(ع)، در صحنه هاى سیاسى و نظامى در کنار آن حضرت قرار داشت و در هر سه جنگ ایشان، شرکت فعال داشت. او پس از شهادت پدر در کنار برادر خویش  بود و در صحنه نظامى و پیشروى به سوى سپاه شام حضور داشت، و در جریان پیشنهاد صلح، طرف مشورت برادر بود.