«اسرائیل» یکى از نام هاى حضرت یعقوب(ع) مى باشد، درباره ی علت این نامگذارى مورخان غیر مسلمان، مطالبى گفته اند: که با خرافات آمیخته است. چنان که «قاموس کتاب مقدس» با اشاره به کشتی گرفتن او با فرشته ی خداوند مى نویسد: «اسرائیل به معنى کسى است که بر خدا مظفر گشت». ولى دانشمندان ما مانند مفسر معروف «طبرسى» در «مجمع البیان» در این باره چنین مى نویسد: «اسر» به معنى «عبد» و «ئیل» به معنى «اللّه» است، و این کلمه مجموعاً معنى «عبداللّه» را مى بخشد.

اهل سنّت نام پدر حضرت مهدى(ع) را «عبداللّه» ذکر کرده اند در حالى که در کتب شیعه نام پدر بزگوارش به طور مسلّم «الامام الحسن العسکرى» است و سرچشمه این اختلاف آن است که در بعضى از روایات اهل سنّت جمله «اسم ابیه اسم ابى»؛ (اسم پدرش اسم پدر من است) آمده در حالى که قرائن نشان مى دهد که این جمله در اصل «اسم ابیه اسم ابنى»؛ (اسم پدرش اسم فرزند من است) علاوه بر این در بعضى از روایات آنها نیز تصریح شده که او فرزند امام حسن عسکرى(ع) است.

طبق نقل شیعه و سنی، ابوطالب حتی قبل از بعثت پیامبر(ص)، در سفرهای خود از مقام نبوت حضرت آگاه شده بود و به او ایمان داشت. به علاوه در کتب معروف اسلامى، اشعارى از«ابوطالب» آمده که نشان می دهد به مکتب برادرزاده اش ایمان داشته است. همچنین محبت شدید پیامبر(ص) به ابوطالب و احادیثى که از ایشان و ائمه معصومین درباره ایمان ابوطالب نقل شده، دلیل روشنی بر ایمان ابوطالب می باشد. از همه اینها گذشته حمایت جانانه ابوطالب از پیامبر(ص) و دین او، بدون ایمان به آن حضرت معنی ندارد.