برخى  بین «ذو‌القرنين» كه در قرآن از او به شايستگى ياد شده، با «كورش كبير» فرمانرواى ايران فرق قائل شده‌اند؛ چراکه قرآن ویژگی ذوالقرنین را مبارزه با شرك و بت‌پرستی و ساختن سدّ در برابر دشمنان معرفی می‌کند؛ لکن سيره سياسى كورش مدارا با پيروان اديان گوناگون و حتّى بت پرستان بوده است. ضمن اینکه در تاریخ سدی به نام کورش ثبت نشده است. لکن مولف محترم بر این عقیده است که ذوالقرنین همان کورش است. ایشان می گوید: «ما در برابر آيات كريمه‌اى از قرآن قرار داريم كه درباره شخصيت تاريخى و بزرگ سخن می‌گوید و پس از جست و جو در تاريخ، چنين شخصيتى را كه آيه بر آن تطبيق كند، نمى‌يابيم مگر كورش كبير كه ويژگی‌هاى ذو‌القرنين، بيشتر بر او قابل انطباق است. پس چه بسا او همان ذو‌القرنين باشد و البته خداوند بر حقيقت امر آگاه‌تر است».

اینان را«صابئین» می نامند؛ چون از تقیّد به انجام تمام دستورات یک دین سرپیچیدند و معتقدند نخست کتاب هاى مقدس آسمانى به آدم(ع) و نوح(ع) و سام و رام و ابراهیم(ع) و موسى(ع) و یحیى(ع) نازل شده است.
کتاب هاى مقدسى که از نظر آنان اهمیت دارد«کیزاربا» که آن را«سدره» یا«صحف آدم» نیز مى نامند و«ادر افشادهى» یا«سد رادهى» و«قلستا» می باشد. ظاهرا آنان پیروان یحیى بن زکریا(ع) مى باشند و همان طور که از آیه62  سوره بقره بر مى آید این جمعیت به دو گروه مؤمن و کافر تقسیم مى شوند.