«تَوّاب» صيغه مبالغه از ماده «توبه» به معناى رجوع و بازگشت است و معمولا در بازگشت از گناه به كار مى رود. واژه توبه در قرآن هنگام نسبت دادن به بندگان با «اِلى» و موقع نسبت دادن به خدا با «عَلى» متعدى مى شود. نكته اين تفاوتِ تعبير در آن است كه بازگشت بندگان از گناه به اين صورت است كه گناه را ترك گويند و در مقام عذرخواهى برآيند؛ ولى بازگشت خداوند به اين است كه لطفى را كه به خاطر گناه از بندگانش دريغ داشته به آنها باز گرداند و چون از يك مقام بالا و والا است تعبير به «عَلى» شده است.

واژه «عَفُوّ» از ماده «عَفْو» در اصل به معنى محو كردن است. اين واژه در مورد خداوند به معنى بخشش گناهان و محو آثار معصيت است لکن «عَفُوّ» چون صيغه مبالغه است به معنى بسيار عفو كننده است. تكيه بر اين وصف خدا به خاطر آن است كه اگر عفو او نباشد كسى از آثار گناه رها نمى شود. گستردگي عفو خدا حد و مرزى ندارد و تنها شرك از آن استثناء شده است. از سوى ديگر به بندگان درس عفو را مى آموزد و توصيه مى كند كه تا مى توانند از گناهان يكديگر بگذرند تا خدا گناهان آنان را ببخشد.