واژه «عَفُوّ» از ماده «عَفْو» در اصل به معنى محو كردن است. اين واژه در مورد خداوند به معنى بخشش گناهان و محو آثار معصيت است لکن «عَفُوّ» چون صيغه مبالغه است به معنى بسيار عفو كننده است. تكيه بر اين وصف خدا به خاطر آن است كه اگر عفو او نباشد كسى از آثار گناه رها نمى شود. گستردگي عفو خدا حد و مرزى ندارد و تنها شرك از آن استثناء شده است. از سوى ديگر به بندگان درس عفو را مى آموزد و توصيه مى كند كه تا مى توانند از گناهان يكديگر بگذرند تا خدا گناهان آنان را ببخشد.