از دیدگاه ما شعر سلفِ صالح، تنها یک سرى واژه هاى محض نیست که به رشته نظم کشیده شده، بلکه یک سلسله مباحث بلند معرفتىِ است که از کتاب و سنّت نشأت گرفته، و از آموزه هاى دینى، تاریخى، مواعظ حسنه و اخلاقی هستند.
علاوه بر این، اهدافى مانند؛ دلیل آوردن بر مذهب، دعوت به حق، و گسترش فضایل اهل بیت(ع) را در جامعه دنبال می کند.
از سویی ائمّه(ع) در این مسیر بسیار هزینه کرده و زندگی شعرا را تامین می کردند؛ امام صادق(ع) در حدیثی می فرمایند: «گوینده اى شعرى درباره ما نمى گوید، مگر آن که با روح القدس تایید مى شود».

منظور از تعبیر «رَبُّ الشَّعْرى» در مورد خداوند دو جهت وجود دارد: الف: گروهى از عرب مانند قبیله«خزاعة» ستاره «شعرا» را مى پرستیدند لذا قرآن تذکر داده که خداوند آفریدگار آن است، یعنى این گروه مخلوق را با خالق اشتباه گرفته اند. ب: این ستاره که پادشاه ستارگان نامیده شده، دارای شگفتی هایی است، مثلا حرارت و جرم و حجم آن بیشتر از سایر ستارگان است و در زیر صورت ذوزنقه ای شکل جبّار یا جوزاست و از درخشانترین ثوابت آسمان است.