«اسماء حُسنى» به معناى نام هاى نيكو است و نام هاى او جزء «اسماء حُسنى» است؛ زيرا نام هاى خداوند يا از كمال ذات او خبر مى دهد؛ مانند: «عالم» يا از عدم وجود هرگونه نقص در آن ذات بى مثال خبر مي دهند؛ مانند: «قدّوس» و يا حاكى از افعال اوست كه فيض وجود را از جهات مختلف منعكس مى كند، مانند «رحمان» و «خالق». «اسماءِ حُسنى» مخصوص خداوند است؛ چون اسماءِ او حاكى از كمالات اوست، و مى دانيم واجب‌ الوجود عين كمال مطلق است و كمال حقيقى از آنِ او است و غير او همه ممكن الوجود است و سر تا پا نياز.

قرآن در سوره «اعراف» مشركان را به خاطر تحریف نام هاى خداوند تهديد کرده است؛ چراکه  آنان نام بت هاى خود را از نام خداوند مى گرفتند. به اين خاطر نبايد نام هايى را كه خدا براى خود نپذيرفته و شایسته مقام او نیست و مخصوص ممکنات است و یا نام هایی که معنای آن را نمی دانیم بر خداوند نهاد. به همين دليل بسيارى از دانشمندان معتقدند كه «اسماء الله»؛ (نام هاى خدا) توقيفى است؛ يعنى تنها اسماء و صفاتى را مى توان براى خدا برگزيد كه در آيات و روايات معتبر آمده باشد.