این آیه شبيه آياتى است كه با تمثیل و کنایه در صدد تشبيه «معقول» به «محسوس» است. منظور از آسمان در آن عوالم ملكوت است و منظور از نزديک شدن شياطين به آسمان و «استراق سمع» و «طرد شدن آنها» به وسيله «شهاب ها» اين است كه اين شياطين هر گاه بخواهند به عالم فرشتگان نزديک شوند، به وسيله نور ملكوت طرد مى شوند. البته از آنجا که می توان با شواهد قرآنی و حدیثی، آسمان را به معنای آسمان معنوی و ستارگان را می توان به معنای شخصیت های روشنی بخش جامعه انسانی دانست، با توجه به این معانی، معنای آیه این است که همواره شياطين در تلاشند تا به آسمان حقیقت راه يابند و با انواع‏ وسوسه ها در دل مؤمنان راستين و حاميان حق نفوذ كنند. اما مردان الهى و رهبران راه حق از پيامبران و امامان گرفته تا دانشمندان متعهد، با امواج نيرومند علم و تقوای خود آنان را از نزديک شدن به اين آسمان باز می دارند.

انسان با صرف گفتن «لا إله إلا الله» به ملكوت آسمان وارد نمي‏ شود، مگر اينكه قولش را با عمل كامل كند؛ زيرا قول بي‏ عمل ناقص است. اين مسئله ما را به حكمت عبادت دعوت مي‏ كند. كسي كه به عالم ملكوت آشنا شد از آنجايي كه ملكوت يقين‏ آور است، ديگر مردد نيست و در هيچ امري شك ندارد. ترديد انسان به خاطر آن است كه به ملكوت راه پيدا نكرده، عبادتش صوري است و به حكمت عبادت نرسيده است. حكمت عبادت راه يافتن به ملكوت است و مشاهده ملكوت با يقين همراه است و خدا اين يقين را به افراد خاصي اعطا مي‏ كند نه همگان.

«ملكوت» يعني باطن و «مُلك» يعني ظاهر. آنجا كه سبحان است، جاي ملكوت است «فسبحان الّذي بيده ملكوت كلّ شي‏ء» و آنجا كه سخن از مُلك است جاي تبارك: «تبارك الّذي بيده الملك» بين ملك و ملكوت مثل ظاهر و باطن فرق است.