امام علی(ع) درباره ترس از مردم و نترسیدن از خداوند می فرماید: «از كسانى مباش كه از خلق خدا از آنچه معصيت خدا نيست مى ترسد؛ ولى خودش در ستم به مخلوقات، از پروردگار پروا ندارد»، در واقع این افراد زمانی که زمينه های نافرمانى خداوند به وجود مى آيد از خدا نمى ترسند و آلوده آن مى شوند، تا آنجا که گاه از انجام اعمالى در برابر كودكى چند ساله ترس يا شرم دارند؛، اما در خلوت و هنگامى كه زمينه معصیت فراهم می گردد، از انجام معاصى كبيره در برابر خداوندِ حاضر و ناظر، ترس و شرمی ندارند.