امام علي(ع) درباره لجاجت ورزیدن، می فرماید: «از سوار شدن بر مركب سركش لجاجت برحذر باش كه تو را بيچاره مى كند». پيامبر(ص) نيز مي فرمايد: «از لجاجت بپرهيز كه آغازش جهل و نادانى و آخرش ندامت و پشيمانى است». در واقع انسان لجوج برای حفظ شخصیت خود در جامعه، بر سخن باطل يا طريقه نادرستى كه بطلان آن بر او ثابت شده، اصرار می ورزد در حالى كه با تواضع در برابر حق و پذیرش آن، اعتبارش نزد دیگران بيشتر خواهد شد.
امام علي(ع) در بیان يكى از مهم ترين آثار سوء «لجاجت» مى فرمايد: «لجاجت، فكر و رأى انسان را از ميان مى برد». زيرا «لجاجت» اجازه درست انديشيدن را به انسان نمى دهد و غالباً لجوجان به راه خطا رفته و منافع و موقعيت هاى خود را از دست مى دهند، چرا كه تصميم گيرى هاى آنها نابجا و ناصواب است. از سویی افراد لجوج كمتر مشورت کرده و بر روى افكار خود پافشارى مى كنند. در واقع محروم بودنشان از مشورت ضربه ديگرى بر آنان وارد مى سازد. لذا امام(ع) می فرماید: «لجاجت زيان بارترين اشيا در دنيا و آخرت است».
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202