«امام» بر وزن «كتاب» به هر چيز كه انسان به آن توجه كند و مقصود او واقع شود گفته مى شود. گاه گفته مى شود: امام جمعه، امام جماعت، امام هدايت و گاه گفته مى شود امام ظلالت. «مقاييس اللغة» آن را به معنى اصل و مرجع و جماعت و دين دانسته، و امام را به كسى اطلاق کرده که به او اقتدا شود و در كارها پيشوا باشد. در «لسان العرب» امام به معنای پيشوا، معلم، ريسمانى كه بناها به هنگام بناى ساختمان از آن براى نظم كار استفاده مى كنند، و جاده و قسمت پيش رو و مانند آن گفته شده است.

«کرسى» در لغت به معنی اصل و اساس است و به هر چیز به هم پیوسته و به تخت های کوتاه کرسی گفته می شود و گاهی کنایه از علم و حکومت هم آمده است. کرسی در آیه به معنی منطقه حکومت، یا منطقه نفوذ علم و یا موجودی که وسیع تر از تمام آسمان ها و زمین است می باشد. این سه تفسیر منافاتی با هم ندارند؛ لذا حکومت و قدرت پروردگار، همه آسمان ها و زمین را فرا گرفته و کرسى علم و دانش او به همه این عوالم احاطه دارد.